Ανθισμένο
ρυάκι, πυκνόφυλλη συστάδα, χωματόδρομος. Με μι’ ανοιχτή αγκαλιά οι αγροί και το
απόμακρο βουνό συνομιλούν με νεύματα και ψιθυρίσματα. Κι εσύ απλώς περνάς με
μια αόριστα καλή διάθεση και αποφαίνεσαι ότι ήλεγξες τη ζωή σου με όλους τους
επίγειους ρυθμούς, μέτρησες τα συν και τα πλην, εμπιστεύθηκες το εφικτό και
αγάπησες το απλό και λιτό. Βαδίζεις ανάμεσα στις εκβλαστήσεις και κάπου-κάπου
σε συνοδεύει η σκέψη ότι δεν γίνεται αλλιώς, μόλις δοθεί το σύνθημα, είσαι
έτοιμος να κλείσεις το μεγάλο βιβλίο που κρέμεται στο στήθος σου. Συνήθως η
τελευταία του σελίδα μένει για πάντα μισογραμμένη. Ποτέ δεν προλαβαίνουμε να
βάλουμε τελεία και παύλα.
Του
Ηλία Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου