Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2018

Πατσίλας, ο τελάλης των Τρικάλων




Γύρω στα 1890 με 1895 έκανε την εμφάνιση του στα Τρίκαλα ο Πατσίλας, ένας γραφικός τύπος, που άφησε εποχή σαν δημόσιος κήρυκας (τελάλης) της πόλη μας. Το πραγματικό του όνομα ήτανε Νίκος Καλογερόπουλος, μα όλοι τον ήξεραν με το όνομα «Πατσίλας» που ίσως προέρχονταν από κάποιο παρατσούκλι, που του κόλλησε οριστικά.
Εκείνη την εποχή δεν είχανε αρχίσει να εκδίδονται στην πόλη μας καθημερινές εφημερίδες. Υπήρχαν μονάχα εβδομαδιαίες, μια από τις όποιες ήτανε η «Αναγέννησις». Έτσι για την πληροφόρηση του κοινού σε ορισμένα συμβάντα χρησιμοποιούνταν ο τελάλης, που επίσημα ονομάζονταν δημόσιος κήρυκας.
Αυτός περνούσε από διάφορες γειτονιές (μαχαλάδες), σταυροδρόμια και τρίστρατα και διαλαλούσε με δυνατή φωνή τα νέα της μέρας, που αφορούσαν συνήθως την κοινωνική ζωή της πόλης, όπως γάμους, κηδείες, μνημόσυνα, πανηγύρια, θεατρικές παραστάσεις, δημοπρασίες, πτωχεύσεις και άλλα πολλά, ενώ παράλληλα διαφήμιζε διάφορα είδη ή προϊόντα της τρικαλινής αγοράς.
Γι’ αυτή τη δουλειά ο πιο κατάλληλος τότε κρίθηκε ο Πατσίλας, ιδιαίτερα γιατί είχε πολύ δυνατή και καθαρή φωνή. Όταν ο Πατσίλας άνοιγε το στόμα του, η φωνή του ακούγονταν χιλιόμετρα μακριά. Ήτανε ο Πατσίλας πανταχού παρών και πολύ απαραίτητος στην καθημερινή ζωή και κίνηση των Τρικάλων. Από τη φωνή του, όλοι, μικροί και μεγάλοι, περίμεναν να μάθουν τα νέα και όταν τον έβλεπαν παρατούσαν τις δουλειές τους και έτρεχαν κοντά του ή έστηναν αυτί για να τον ακούσουν.
Κάθε Δευτέρα, ο Πατσίλας βρίσκονταν στις μεγάλες δόξες του. Από το πρωί ως αργά το απόγευμα τριγυρνούσε συνέχεια στο χώρο του εβδομαδιαίου παζαριού και διαλαλούσε τα πάντα. Αν κανένας χωρικός έχανε το άλογο ή το γαϊδούρι ή την αγελάδα του, σ’ αυτόν κατέφευγε για να το βρει.
Αλλά και όσοι παζαριώτες χάνανε πορτοφόλια ή άλλα πράγματα αξίας, πάλι σ’ αυτόν πήγαιναν. Και ο Πατσίλας με τη δυνατή φωνή του γνωστοποιούσε την απώλεια του ζωντανού ή του πράγματος και καλούσε εκείνον, που το βρήκε να το παραδώσει και «θα αμειφθεί γενναίως». Συνήθως το χαμένο γαϊδούρι βρίσκονταν, εκείνα όμως που σπάνια ή και καθόλου δεν βρίσκονταν, ήτανε τα πορτοφόλια ή άλλα πράγματα αξίας, συνήθως τιμαλφή, που όποιος τα έβρισκε έκανε πώς δεν άκουσε τον Πατσίλα!

επικοινωνιστε μαζι μας