Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα
εδώ στα Βαλτσινιώτικα
θα λέμε τον καημό μας,
τα βάσανα, τις πίκρες μας,
τα ωραία απ’ το χωριό μας!
Φτάνει Δεκαπενταύγουστος κοντεύει πανηγύρι
το βλέπεις στη διάθεση του κάθε νοικοκύρη.
Φροντίδα, ψώνια, αγορές, τιμάρεμα, φασίνα,
και συνταγές χωριάτικες θα βγουν απ' την κουζίνα.
Γιορτάζει η Παναγία μας, στο γραφικό εκκλησάκι
και γίνεται κάθε χρονιά εκεί πανηγυράκι.
Προσκυνητές συρρέουνε να ανάψουν το κερί τους,
να κάνουνε το τάμα τους, να πουν την προσευχή τους.
Φέτος τη βγάζουμε λιτά με λίγη φασολάδα,
θα πορευτούμε φτωχικά όπως και όλη η Ελλάδα.
Τα δύσκολα μας φέρανε, ας είναι δεν πειράζει…,
έχει η ζωή πολλές χαρές, δεν βάζουμε μαράζι.
Όμως να, μέσα στο χωριό πολλοί θα το γιορτάσουν
μέρα που θα 'ναι, με χαρές και κέφια θα περάσουν.
Στα μαγαζιά θα κάτσουνε, θα φάνε και θα πιούνε
και με παρέα εκλεκτή θα το ευχαριστηθούνε.
Οι δρόμοι θα γεμίσουνε φαρσαλινούς χαλβάδες
που τους τυλίγουν στο χαρτί οι όμορφες κυράδες.
Αραδιασμένοι στη σειρά, σε πάγκους τους πουλάνε,
«Περάστε κύριοι» διαλαλούν και το ταψί χτυπάνε.
Για τα παιδάκια θα στηθούν παράγκες με παιχνίδια
λογιών, λογιών χρυσαφικά, κούκλες και μπιχλιμπίδια.
Στον κόσμο των ονείρων τους το θαυμαστό γυρεύουν
και μες στην αθωότητα με το θεριό παλεύουν.
Ίσως σε κάποιο μαγαζί να ’ρθούνε και κλαρίνα
να θυμηθούμε τα παλιά, τα ωραία χρόνια, εκείνα,
που ξέραν και γλεντούσανε και μπαίναν στα μεράκια
και ξέδιναν χορεύοντας διώχνοντας τα φαρμάκια.
Να θυμηθούμε τα παλιά, τα παιδικά μας χρόνια,
που μέσα από τα χέρια μας γλίστρησαν σαν μπαλόνια
και πέταξαν και χάθηκαν μακριά τα χελιδόνια
κι έμειναν άδειες οι φωλιές, κι ολόγυμνα τα κλώνια.
Φέτος το πανηγύρι μας ας είναι μια ευκαιρία,
να ξανακτίσουν τα πουλιά, φωλιά στη ουτοπία,
να ονειρευτούμε όλοι μαζί, τον κόσμο, τη ζωή μας
κι ίσως ν’ αρχίσει να γενεί ευκταία κι η ευχή μας.
