«Μια παλιά
φωτογραφία
κι ένα γράμμα ξεχασμένο
κάποιο όνειρο χαμένο
μου θυμίσανε ξανά.
Και στα χέρια
σαν το πήρα
με λαχτάρα όπως πρώτα
άνοιξε του νου η πόρτα
και προβάλλαν τα παλιά.
Οι αναμνήσεις
γίνανε βόλια
να πέτρωνες καρδιά μου δόλια
να πέτρωνες καρδιά μου δόλια
να μη σε πλήγωναν...».
Μια
παλιά φωτογραφία μπορεί να φέρει χίλιες θύμησες στο μυαλό!
Την
κοιτάζεις, πολλές φορές, ώρες ολόκληρες και αναπολείς τα περασμένα. Αναπολείς καταστάσεις, τοποθεσίες, πράγματα, πρόσωπα, που ίσως έχεις ξεχάσει με το
πέρασμα των χρόνων.
Παρατηρώντας
και διαβάζοντας τη συγκεκριμένη φωτογραφία θα μπορούσε κανείς, κατ’ αρχάς, να
δει την αντικειμενική αναπαράστασή της: Είναι η φωτογραφία τεσσάρων ανθρώπων,
που αναπάντεχα μπορεί να προκαλέσει ενδιαφέρον και προπαντός σχόλια. Μπορεί
κανείς να προσέξει τα ρούχα τους, την εμφάνισή τους και να καθορίσει το χρόνο όπου τραβήχτηκε η φωτογραφία και τον τόπο (κάπου κοντά στο 1965 σε αγροτικό
περιβάλλον του Βαλτινού).
Σχολιάζοντας
στη συνέχεια τα πρόσωπα και τα ονόματα, η Βάσω, η Ντίνα, η Πόπη, ο Γιάννης μπορεί
να προσδιοριστεί και το κοινωνικό περιβάλλον που μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά.
Περιβάλλον που παραπέμπει στις συνθήκες της ένδειας και της στέρησης της
δεκαετίας του '60. Τα πρόσωπα αποπνέουν μια αίσθηση μελαγχολίας που αναγνωρίζεται
στο σύνολο σχεδόν των φωτογραφιών των παιδιών των συγκεκριμένων κοινωνικών
στρωμάτων. Μια τιμωρημένη στην ουσία παιδική ηλικία, που ως μόνη προοπτική
επιβίωσής της είχε την πρόωρη κοινωνική της ενηλικίωση. Τέλος μπορεί να
προσέξει κανείς τη στάση των σωμάτων, το μετωπικό κοίταγμα στο φακό κατανοώντας
ότι μια κλειστή - παραδοσιακή - κοινωνία δε μπορεί παρά να επέβαλλε, ακόμα και
στα παιδιά, την απαιτούμενη κοινωνική σοβαρότητα.
Μια
παλιά φωτογραφία, ιδία των παιδικών και νεανικών χρόνων, πόσα και πόσα δεν θυμίζει
!!!
