Ήταν εκείνη η στιγμή – η ώρα ανάμεσα στον ήλιο και τη σιωπή. Η πλατεία του χωριού, γεμάτη απουσία και προσμονή, στεκόταν ακίνητη καθώς το φως έγερνε πίσω απ’ την κορυφογραμμή του Κόζιακα. Σαν να ήθελε, απόψε, ο ήλιος να πει κάτι τελευταίο προτού χαθεί πίσω από το πέπλο του βουνού, ένα μυστικό, μια υπόσχεση πως θα ξανάρθει.
Στο
κέντρο ο ιστός με την ελληνική σημαία – όρθιος αγέρωχος – τέμνει τη γραμμή του
βουνού σαν σταυρός πάνω στο τοπίο. Ένα σημάδι ήσυχης πίστης και απλής
περηφάνιας. Δεν κάνει θόρυβο η σημαία, χορεύει σιγανά στο αεράκι, σαν να
ψιθυρίζει ιστορίες παλιές, ιστορίες που γεννήθηκαν απ’ τη γη και τους
ανθρώπους της.
Το
φωτιστικό της πλατείας ακόμα σβηστό, στέκει σαν φύλακας της ώρας αυτής. Δεν
χρειάζεται να φωτίσει – το φως τώρα είναι αλλού: στα λίγα χρυσοκόκκινα σύννεφα
που πλέουν πάνω από όλα, μικρές φωτιές που αργοσβήνουν στην άκρη του κόσμου.
Κι
όλα μοιάζουν να συναντιούνται εκείνη τη στιγμή – βουνό και ουρανός, άνθρωπος
και πατρίδα, φως και σκιά. Ένα σταυροδρόμι. Ένα ηλιοβασίλεμα που δεν είναι
τέλος, μα σιωπηλή αρχή.
