Η νοηματοδότηση της ζωής

 

Το ερώτημα «τι είναι ευτυχία;» θα παραμένει εσαεί ανοιχτό και θα αποτελεί κεντρικό ερώτημα στη ζωή κάθε ατόμου μεμονωμένα. Όμως το ερώτημα της ευτυχίας δεν είναι το μείζον, όσο κι αν είναι κεντρικό και σημαντικό. Το κεντρικότερο ερώτημα είναι το ερώτημα του νοήματος. Να μπορεί κανείς να νοηματοδοτεί τη ζωή του. Τα παιδιά, δηλαδή, στην πλειονότητά τους τουλάχιστον, είναι ευτυχισμένα, αλλά δεν μπορούν να δώσουν νόημα στη ζωή τους. Δεν μπορούν να είναι αυτόνομα, δεν μπορούν να διαχειριστούν την ελευθερία τους. Επίσης άνθρωποι που είναι ανόητοι, πιθανότατα είναι ευτυχισμένοι ή τουλάχιστον συχνά χαμογελούν, δείχνουν να ζουν με γαλήνη, αλλά δεν είναι αυτόνομοι, ούτε ελεύθεροι. Άρα η ευτυχία δεν είναι τόσο σημαντική. Πιο σημαντικό είναι να μπορεί κανείς να δίνει νόημα στη ζωή του. Κάποιος θα μπορούσε να εργάζεται λόγου χάριν σε ένα νοσοκομείο, σε αντίξοες συνθήκες, να κουράζεται, να κινδυνεύει να νοσήσει ο ίδιος από τον κοροναϊό, να θέτει σε κίνδυνο την οικογένειά του και τους αγαπημένους του και παρ’ όλα αυτά να βιώνει τη ζωή του με ένα αίσθημα βαθιάς πληρότητας και ικανοποίησης. Αυτό είναι διαφορετικό από το αίσθημα της Ευτυχίας, γιατί εμπεριέχει οδύνη. 

Το νόημα είναι σημαντικότερο. Αν νοηματοδοτήσει κανείς τη ζωή του μ’ έναν τρόπο αυθεντικό και αναστοχαστικό θα βιώνει και στιγμές ευτυχίας, αλλά θα απαλλαγεί και απ’ αυτή την σημερινή κατηγορική προσταγή: «γίνε ευτυχισμένος», που εντέλει μας οδηγεί πιθανότατα στο να δυστυχήσουμε, παρά στο να ευτυχίσουμε. Η ευτυχία δεν μπορεί να είναι μια κατάσταση με διάρκεια. Και δεν είναι βέβαιο αν θα μπορούσε κανείς να ανταποκριθεί, να είναι ευτυχισμένος για πάνω από τρεις, τέσσερες μέρες. Η ευτυχία, όπως και ένας ήχος αντλεί τη δύναμή της από την οδύνη. Όπως σε μια μελωδία την ακούμε επειδή εμπεριέχονται οι παύσεις, έτσι κι η ευτυχία γίνεται αντιληπτή από τις στιγμές όπου απουσιάζει ή όπου υποφέρουμε.

Αν μπορούμε λοιπόν να νοηματοδοτούμε τη ζωή μας, αυξάνουμε και τις πιθανότητες να είμαστε ευτυχισμένοι, αν αυτό είναι σημαντικό, αλλά το κυριότερο είναι ότι γινόμαστε περισσότερο αυτόνομοι και περισσότερο ανθρώπινοι.

 

Του Θεοφάνη Τάση

Τα Εγκαίνια της «Στέγης Τεχνών Παναγιώτη & Μαρίας Χατζηγάκη - Φ.Ι.ΛΟ.Σ.»

 

Το Σάββατο 23 Νοεμβρίου και ώρα 6.30 μ.μ θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της «Στέγης Τεχνών Παναγιώτη & Μαρίας Χατζηγάκη-Φ.Ι.ΛΟ.Σ.», την οποία ίδρυσε ο Φιλολογικός, Ιστορικός, Λογοτεχνικός Σύνδεσμος (Φ.Ι.ΛΟ.Σ.) Τρικάλων για να τιμήσει την μνήμη του Mεγάλου Eυεργέτη του Συνδέσμου Παναγιώτη Χρίστου Χατζηγάκη. Η «Στέγη Τεχνών» στεγάζεται σε διαμέρισμα επί της οδού Βασιλίσσης Όλγας 4 (Πλατεία Ρήγα Φεραίου), 4ος όροφος, στο κέντρο των Τρικάλων. Το διαμέρισμα αυτό, όπως και εκείνο, στο οποίο στεγάζεται η «Βιβλιοθήκη Παναγιώτη και Μαρἰας Χατζηγάκη - Φ.Ι.ΛΟ.Σ», καθώς και τα γραφεία του Συνδέσμου, είχε δωρίσει εν ζωή στον Φ.Ι.ΛΟ.Σ. ο Παναγιώτης Χρ. Χατζηγάκης. Το Δ.Σ. του Συνδέσμου ανακαίνισε προσφάτως το δεύτερο διαμέρισμα και τοποθέτησε σ’ αυτό 19 ζωγραφικούς πίνακες μεγάλου μεγέθους που είναι όλοι έργα της αείμνηστης Μαρίας Χατζηγάκη, τα έπιπλα, τα γυάλινα και τα ορειχάλκινα καλλιτεχνήματα και βιβλία καλών τεχνών της οικογενείας Παν. Χατζηγάκη που βρίσκονταν στο διαμέρισμα της οικογένειάς του στα Τρίκαλα.

Η Μαρία Χατζηγάκη γεννήθηκε στον Βόλο το 1926 και έζησε στην Αθήνα, όπου απεβίωσε το 2004. Ήταν σύζυγος του Τρικαλινού δικηγόρου και λογοτέχνη Παναγιώτη Χρ. Χατζηγάκη. Είχε μαθητεύσει στο εργαστήρι του ζωγράφου Κώστα Ηλιάδη και συμπεριλαμβάνεται στους πρώτους εκπροσώπους της αφαιρετικής τέχνης στην Ελλάδα κάνοντας την εμφάνισή της με την πρώτη ατομική έκθεση των έργων της στην «Art Gallery Ζυγός» της Αθήνας το 1959. Για το έργο της θα μιλήσει ο εικαστικός καλλιτέχνης κ. Ηλίας Κοτσίρας, πτυχιούχος της Σχολής Καλών Τεχνών.

Όπως γράφει ο Ηλίας Κεφάλας στο βιβλίο του Παράθυρα Ονείρου. Αναδρομές και στάσεις στον ζωγραφικό κόσμο της Μαρίας Χατζηγάκη, «η Μαρία Χατζηγάκη βοήθησε με τον τρόπο της στην εξοικείωση του ελληνικού κοινού με τις αφηρημένες εκφραστικές αντιλήψεις, οι οποίες με μεγάλη καθυστέρηση εισήχθησαν στην Ελλάδα. [...] Η εξέλιξή της είναι εντυπωσιακή. Εκθέτει περίπου εκατό φορές, ατομικά και ομαδικά. Εκτός από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και μια σειρά από τις πιο σημαντικές επαρχιακές πόλεις της Ελλάδας, τη γνωρίζουν στη Νέα Υόρκη, στη

Βοστώνη, στο Μπουένος Άυρες, στο Ισραήλ (Τελ Αβίβ, Χάιφα, Ιερουσαλήμ), στην Τύνιδα, στη Βενετία, στην Ανκόνα, στη Φλωρεντία, στη Μαδρίτη, στη Ριέκα (επανειλημμένως), στο Βισύ, στην Αμβέρσα, στον Καναδά, στην Κωνσταντινούπολη κλπ. [...] Η Μαρία Χατζηγάκη υπηρέτησε την αφηρημένη τεχνοτροπία, δίνοντάς της ψυχή και νεύρο. Μέσα στις αναζητήσεις της έδειξε την αγωνία που πρέπει να διακατέχει τον ευαισθητοποιημένο άνθρωπο στην αναζήτηση του ωραίου. Ανήγαγε το αφηρημένο σε συνειδητή ψυχοσωματική λειτουργία που εκμαιεύει τα μυστικά του αόρατου, του μη φανερωμένου κόσμου».