Μια φωτογραφία σε ανύποπτη στιγμή. Κοιτάζοντας, τότε, προς το διπλανό χωριό, δηλαδή από τον Μέλιγο προς τη Φωτάδα. Ξαναβλέποντας σήμερα τη φωτογραφία αυτή, αισθάνομαι πως ασυναίσθητα βίωσα κάποτε μια παραδείσια στιγμή, μια ικμάδα μυστικής ομορφιάς, που είχε ελάχιστο παρόν και πολύ μέλλον. Τώρα είμαι στο μέλλον της και διαπιστώνω ότι μοιάζει με κλασικό θέμα φυσικού τοπίου, αγαπημένο φόντο των αναγεννησιακών ζωγράφων. Άρα όλα τα τοπία τους ήταν πάντα αληθινά με μια προϊούσα έκφανση της μελλοντικής αποκαλυπτικής αλήθειας τους. Σιωπώ έκπαγλος και ξαναμπαίνω στην ατμόσφαιρα του παρωχημένου χρόνου. Ήμουνα κι εγώ εκεί.
Του
Ηλία Κεφάλα
