Παρασκευή 5 Απριλίου 2019

Παράθυρα μνήμης προς το παρελθόν

Το παράθυρο του καφενείου

Η σημερινή μας ανάρτηση, έχει ως θεματική ενότητα «Τα παράθυρα μνήμης προς το παρελθόν». Τι θέλουν να μας πουν άραγε, τα παράθυρα; 
Επιλέξαμε λοιπόν και εστιάσαμε σε μια σειρά από παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, που τραβήχτηκαν στο Βαλτινό και αποτελούν μια ενδιαφέρουσα ενότητα, όπου κυρίαρχο στοιχείο του κάδρου της κάθε φωτογραφίας είναι το παράθυρο, στο οποίο επιχειρείται παράλληλα και μια προσέγγιση που είναι άμεσα συνυφασμένη με την ποιητική έκφραση.
Μάρτυρες γεγονότων και συναισθημάτων, μεταφέρουν μηνύματα, μας προσφέρουν τη θέα προς τον κόσμο και μέσα από τα πλάνα του φωτογραφικού φακού που απεικονίζουν το χθες και το σήμερα, ξετυλίγεται ένα νοητό ταξίδι στο μύθο και στην ιστορία του τόπου μας.
Φωτογραφίες απλές, καθημερινές, ομαδικές, οικογενειακές, αλλά μέσα τους υπάρχει το παράθυρο, το οποίο παρατάσσεται στη σκηνογραφία και δημιουργεί τάξη και συνειρμούς.
Παράθυρα ανοιχτά, κλειστά, μισόκλειστα, σχολείου, φυλακής, παράθυρα από σπίτια, αποθήκες, καταστήματα, σαν ίχνη μιας περασμένης ζωής ή σαν στοιχεία της νεοελληνικής παράδοσης, που διεγείρουν το βλέμμα και την αισθητική.

Πόζα μέσα από το παράθυρο
Στέκουν εκεί, μαζί με την ανθρώπινη παρουσία και την ανάγκη της, απέναντι από τη φθορά του χρόνου και διεκδικούν ακόμα το μεράδι της δικής τους αισθητικής παρουσίας. Και ταυτόχρονα μας φέρνουν σε επαφή με έναν λιτό κι απέριττο, οπωσδήποτε, αλλά μάλλον πιο ευτυχισμένο και σίγουρα πιο αρμονικό και γήινο κόσμο.
Παράθυρα που αποτελούν ντεκόρ στη σκηνογραφία της φωτογραφίας και μας αποκαλύπτουν σταδιακά το ποιητικό πρόσωπο μιας ξεχασμένης, αλλά υπό ένα ορισμένο πρίσμα, επίκαιρης Ελλάδας.
Παράθυρα, σαν αυτά που αναζητούμε όλοι μας και δεν τα βρίσκουμε ή δεν θέλουμε να τα βρούμε. 

Τρεις γενεές στο παράθυρο

επικοινωνιστε μαζι μας