Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018

Μήνυμα της Διευθύντριας της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Τρικάλων


Μια νέα σχολική χρονιά ξεκινά σήμερα! Το σχολείο γεμίζει ξανά με τη νεανική σας ορμή, τα χαμόγελά σας, τα λαμπερά σας βλέμματα, τις φωνές σας! Μέσα απ’ αυτά θα πάρουμε, όλοι μαζί μαθητές και εκπαιδευτικοί, τη δύναμη, το όραμα, την έμπνευση για μια ακόμα δημιουργική χρονιά.
Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες
 Εύχομαι πρώτα απ’ όλα το σχολείο να σας βοηθήσει να γίνετε σωστοί άνθρωποι, να πατήσετε στις στέρεες βάσεις του ανθρωπισμού, που είναι η προσφορά, η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη και η ανεκτικότητα. Εύχομαι το σχολείο να γίνει ταυτόχρονα και ένας χώρος γνώσης, μόρφωσης  και ουσιαστικής παιδείας που θα ανάψει μέσα σας τη φλόγα για δυνατούς αγώνες στη ζωή σας, για όνειρα και υψηλούς στόχους. Γιατί, όπως λέει και ο  ιρλανδός νομπελίστας ποιητής Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς «Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας»
Οι καθηγητές σας θα είναι δίπλα σας σ’ αυτήν τη προσπάθεια καθοδηγητές και συνοδοιπόροι. Θα ήθελα να ευχηθώ και σ’ αυτούς  υγεία, δύναμη και αφοσίωση στο έργο τους. Θα ήθελα να τους παρακινήσω με τα λόγια του μεγάλου γερμανού ποιητή και συγγραφέα Μπέρτολτ Μπρεχτ:  «Δάσκαλε, μάθαινε! Δάσκαλε, μάθαινε!
Μην λες πολύ συχνά, πως έχεις δίκιο, δάσκαλε!
Άσε τον μαθητή σου να το νιώσει!»
Θα είμαι κοντά σας, κάθε φορά που θα  χρειαστείτε τη συνδρομή μου. Καλή σχολική χρονιά, με υγεία και δύναμη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΚΛΑ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

Όσους αγάπησες κι “έφυγαν”, δεν τους ξεχνάς ποτέ. (10/09/1989 - 10/09/2018)



Της Κατερίνας Τσιγάρα

Πού πάει ένας άνθρωπος όταν φεύγει από εδώ;
Πέθανε σου λένε.
Και πότε θα γυρίσει, ρωτάς;
Δε θα γυρίσει. Πάει…
Κι αυτό το “πάει”, αυτό το τελεσίδικο, το μαύρο του θανάτου, αδυνατείς να το καταλάβεις.
Δεν μπορείς να δεχτείς ότι πέθανε, δεν μπορείς να δεχτείς πως δε θα τον ξαναδείς, δε θα ξανακούσεις τη φωνή του, δε θα μοιραστείς πράγματα μαζί του.
Άδειασμα.
Δάκρυα κυλούν στα μάτια και παγώνει το μέσα σου.
Αρνείσαι.
Αυτός λένε δεν είναι εδώ. Κι όμως λένε ψέματα.
Αν δεν είναι εσύ πώς ακούς στα αυτιά σου το γέλιο του; Πώς ακούς τη φωνή του; Πώς νιώθεις την αγκαλιά του, πώς μυρίζεις το άρωμά του;
Όλα παιχνίδι της μνήμης. Όλα στο μυαλό, όλα στην καρδιά. Οι αναμνήσεις του, οι στιγμές σας, η αγάπη σου.
Αυτή δεν πέθανε. Δε φεύγει η αγάπη. Δεν ξεχνιέται όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Μοιράστηκες, έδωσες, πήρες. Και τώρα όλα μια φωτογραφία πάνω σε ένα ψυχρό μάρμαρο.
Κλείνεις τα μάτια και περιμένεις την αύρα να σε αγγίξει. Κάπου εκεί γύρω σου είναι, δεν υπάρχει περίπτωση. Δε δέχεσαι να μην υπάρχει.
Δεν τον βλέπεις, μα η αγάπη σου δε γυρίζει πίσω. Κάπου πάει κι ας μη βλέπεις που. Κάπου… κάπου.
Δύσκολο πράγμα οι απώλειες. Δύσκολο να τις δεχτείς, δύσκολο να συμβιβαστείς με την ιδέα τους. Κι είναι κι αυτή η αγάπη που δεν τελειώνει, που περιπλέκει τα πράγματα. Αγαπάς κι όταν όλα έχουν τελειώσει. Αγαπάς κι ας μη βλέπεις, ας μην αγγίζεις, ας μην ακούς τον άλλο πραγματικά.
Αγαπάς την ανάμνηση, αγαπάς τη μνήμη.
Όχι δεν τον ξεχνάς. Κανείς αγαπημένος που έφυγε δεν ξεχάστηκε ποτέ. Κι αν ξεχάστηκε, δεν αγαπήθηκε.
Κλείνεις τα μάτια και τον περιμένεις. Σε όνειρο, σε παραίσθηση, τον περιμένεις. Θα έρθει, θα σου εμφανιστεί.
Θα σου μιλήσει, θα σου γελάσει και ‘συ θα γεμίσεις δάκρυα. Δε θα τον ακούσει κανείς άλλος, δε θα τον δει κανείς.
Μόνο εσύ. Και θα κλάψεις. Βουβά και πονεμένα, ασταμάτητα. Με παράπονο…
Γιατί εκείνη την ώρα θα συνειδητοποιήσεις πόσο σου λείπει, πόσο δυσαναπλήρωτο είναι το κενό που άφησε πίσω του.
Και τότε, τη στιγμή της πιο μεγάλης απουσίας, θα τον αγαπήσεις περισσότερο. Και θα καταλάβεις πως δεν πρόκειται να τον ξεχάσεις ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν…
Γιατί όσους αγάπησες κι “έφυγαν”, δεν τους ξεχνάς ποτέ.



επικοινωνιστε μαζι μας