Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Μη μου λες αντίο

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη
Mη μου λες καλά λόγια. Μη με παρηγορείς για το μέλλον. Πάνω απ' όλα, μη μου βγάζεις χρησμούς για το παιδί μου.
Δεν θέλω να μου λες τίποτα. Δεν θέλω να ακούω. Θέλω να είναι πρωταπριλιά και όχι πρωτοχρονιά, και οι εφημερίδες να γράφουν ότι είμαστε αγαπημένοι, κεφάτοι, παραγωγικοί, αλλά αφού δεν λένε πρωταπριλιάτικα, μη μου τα δείχνεις.

Μη μου δείχνεις τους κάδους με τα σάπια από τη βροχή σκουπίδια. Μη μου δείχνεις τους ανθρώπους που βουτάνε στους κάδους ψάχνοντας κάτι για να φάνε, ή για να ζεσταθούνε, μέσα στα σαπισμένα σκουπίδια, κάτω από τη βροχή. Μη μου δείχνεις τις ταμπέλες που γράφουν «κλειστόν», τα λουκέτα στα μαγαζιά, τις άδειες παγωμένες αίθουσες αυτών των υβριδίων τσιρίδας και χλίδας που κάποτε αποκαλούσαμε «κέντρα διασκέδασης».

Μη μου δείχνεις τίποτα, μη με πας για ψώνια. Μη μου λες να βγούμε έξω. Δεν αντέχω να βλέπω τη «διασκέδαση» με πρόσωπα το ίδιο σκυθρωπά όσο και στους δρόμους, στις στάσεις των πρωινών λεωφορείων.
Μια τεράστια δίκη έχουμε γίνει, οι μισοί δικάζουμε τους άλλους μισούς για ένα έγκλημα που οι άλλοι μισοί είναι σίγουροι ότι το διαπράξαμε εμείς.

Μη με πας πουθενά. Θέλω να μείνουμε κλειστά, δεν θέλω ψεύτικα κέφια. Εδώ. Εδώ να μείνουμε, γιατί όσο μακριά κι αν πάμε, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το εδώ «μας».
Πολλοί το λένε «κρίση». Εγώ το λέω «ζωή». Κανείς δεν μας υπέγραψε συμβόλαιο ότι θα ήταν μόνο το λουλούδι. Και το αγκάθι μέρος του πακέτου είναι.

Μη με πας πουθενά, θέλω αλήθεια να το ζήσω αυτό που γίνεται. Θα φύγουμε, το ξέρω, μου το έχεις πει ότι θα φύγουμε, οι βαλίτσες στη γωνία και τα εισιτήρια δεν είναι σκηνικά, κάπου οδηγούν. Αλλά μέχρι να φύγουμε, άσε με να μείνω, να σκεφτώ, να μελαγχολήσω ή να γελάσω, είναι και το γέλιο μέσα στο πακέτο των λυγμών.
Και μετά; Μετά είναι ένας άλλος χρόνος... Μια άλλη ζωή. Μη μου λες λοιπόν αντίο, όχι ακόμα.

επικοινωνιστε μαζι μας