Κάθε
φορά που οι αγρότες βγαίνουν στον δρόμο, η κοινωνία καλείται να κοιτάξει πίσω
από τα προϊόντα που θεωρεί αυτονόητα και να δει τις ζωές που τα παράγουν. Οι
κινητοποιήσεις τους δεν είναι μόνο αντίδραση, αλλά μια υπενθύμιση. Μας θυμίζουν
πως η γη δεν καλλιεργείται με θεωρίες αλλά με κόπο, ρίσκο και μια πίστη που
ανανεώνεται κάθε άνοιξη.
Το
δίκιο των αγροτών πηγάζει από το απλό και θεμελιώδες: χωρίς αυτούς, ο κύκλος
της ζωής που συντηρεί τις κοινωνίες διακόπτεται. Κι όμως, πολλές φορές
βρίσκονται στη σκιά, παλεύοντας με τιμές που δεν καλύπτουν τα έξοδα, με καιρούς
που αγριεύουν, με αγορές που αλλάζουν χωρίς να τους ρωτούν.
Οι
κινητοποιήσεις των αγροτών έχουν πάντα έναν διπλό χαρακτήρα, είναι κραυγή για
το παρόν και αγωνία για το μέλλον. Δεν αφορούν μόνο τους ίδιους, αλλά και τα
παιδιά τους, αν θα συνεχίσουν ή αν θα εγκαταλείψουν τα χωράφια που πέρασαν από
γενιά σε γενιά. Αν ο τόπος τους θα παραμείνει ζωντανός ή θα αδειάσει από
ανθρώπους, αφήνοντας πίσω μόνο χωράφια χωρίς καλλιεργητές και χωριά χωρίς ζωή.
Υπάρχει,
βέβαια, και κάτι πιο βαθύ, στις κινητοποιήσεις των αγροτών κρύβεται μια
υπαρξιακή υπενθύμιση για όλους μας. Τι σημαίνει δίκιο τελικά; Είναι μόνο
νούμερα, επιδοτήσεις, κανονισμοί; Ή είναι η ισορροπία ενός ολόκληρου τρόπου
ζωής; Το δίκιο δεν μετριέται εύκολα, το νιώθεις όταν λείπει. Κι όταν ένας
αγρότης λέει πως «δεν βγαίνει», δεν μιλά απλώς για οικονομικά, μιλά για την
αξιοπρέπειά του, για τη δυνατότητα να ζήσει από την εργασία του χωρίς να νιώθει
ότι προδίδει τον ίδιο του τον τόπο.
Σε
έναν κόσμο που τρέχει προς το ψηφιακό και το αστικό, οι αγρότες κρατούν μια
άλλη αλήθεια, ότι η ζωή βασίζεται ακόμη στη γη, στον σπόρο, στο νερό, στην
ηρεμία των εποχών. Αν χαθεί αυτή η αλήθεια, δεν θα το καταλάβουμε αμέσως, θα το
καταλάβουμε όταν θα είναι πια αργά.
Γι’
αυτό οι κινητοποιήσεις των αγροτών είναι κάτι περισσότερο από διαμαρτυρία.
Είναι μια στιγμή εθνικής ενδοσκόπησης. Μας ρωτούν:
Τι βάρος έχει η τροφή; Τι αξία έχει η ύπαιθρος; Τι ρόλο θέλουμε για αυτούς
που κρατούν όρθιο το πιο παλιό επάγγελμα του κόσμου;
Εκεί,
ανάμεσα στα τρακτέρ και στα πανό, κρύβεται ένα αίτημα που αφορά όλους μας:
να μην αφήσουμε τη γη και τους ανθρώπους της να γίνουν μια υποσημείωση της
προόδου, αλλά θεμέλιο ενός μέλλοντος πιο δίκαιου, ανθρώπινου και βιώσιμου.
