Πάντα στο σπίτι μας ήμασταν φιλόζωοι. Όσο είχαμε ζώα δηλαδή. Εδώ χαϊδολογιέμαι με το τελευταίο μας σκυλί, τη Λίζα. Είχε άδοξο τέλος η καημένη και την κλάψαμε πικρά όλοι μας σαν άνθρωπο. Για κακή της τύχη η περιοχή μας ‒μεσούσης της Απριλιανής δικτατορίας‒ εντάχθηκε στην ευρύτερη κυνηγητική περιοχή του νομού, στην οποία έκαναν κουμάντο κατά το δοκούν οι διορισμένοι θηροφύλακες. Ένας από αυτούς πυροβόλησε και σκότωσε προληπτικά τη σκυλίτσα μας, για να μην έχουν κίνδυνο τάχα τα πουλιά, αυτά τα πουλιά που τα μεγάλωναν και τα προόριζαν για να τα σκοτώνουν οι κυνηγοί. Ήθελα τόσο πολύ να πάρω την υπόθεση στα χέρια μου, ν’ αρπάξω τον θηροφύλακα από τον λαιμό, αλλά όταν δεν έχεις πειράξει ούτε μύγα στη ζωή σου, πώς να διεκπεραιώσεις ένα τόσο μεγαλεπήβολο σχέδιο; Το έκανα όμως δυο-τρεις φορές τη μέρα μόνο με το μυαλό μου. Αξέχαστη Λίζα μας…
Του
Ηλία Κεφάλα
