Φτωχός
ποιμένας ήμουνα και στάθηκα μια μέρα δίπλα στο γυμνοκόκαλο δέντρο. Χορτασμένος
κουβέντα με τον σκύλο μου, είπα να απευθύνω τον λόγο και στο δέντρο, μήπως
αποκομίσω κάτι απ’ τη σοφία του.
«Μη
μ’ ενοχλείς», είπε το δέντρο, «είμαι προσηλωμένο στο κοπάδι κι ακούω τα πρόβατα
που συζητούν».
«Τα
πρόβατα;» έκανα έκπληκτος. «Μα, αυτά μονάχα ηχολογούν με τα κουδούνια τους κι
άλλη φωνή δεν βγάζουν».
«Κι
όμως», απάντησε το δέντρο, «εγώ ακούω τη μέσα τους φωνή, που είναι πιο λαγαρή
και πιο όμορφη κι από το τραγούδι του δάσους».
Σιώπησα
και τράβηξα με το σκυλί μου προς την πλαγιά του λόφου. Να που και σήμερα, είπα
στον Ασπροδόντη, πήρα το μάθημά μου από το διαρκές σχολείο της φύσης. Ν’ ακούω,
δηλαδή, τη μέσα φωνή από κάθε τι που στοιχειώνει και μεταστοιχειώνει τον κόσμο
μας.
Του Ηλία Κεφάλα
