Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΩ ΕΛΑΤΗΣ



Κάποτε, τα χρόνια εκείνα
που μιλούσανε τα κρίνα
κι είχαν οι άνθρωποι φτερά
και βοτάνια μαγικά
πλάθαν’, λέγαν’ ιστορίες
μύθοι, αλήθεια, φαντασίες
για μεγάλους και παιδιά.

Ζάχαρη, νερό κι αλάτι.
Ήταν κάποτε η Ελάτη
που την λέγανε και Τύρνα
κι ήταν κόρη Βασιλιά,
μες στα όρη ετριγύρνα
στα ελάτια τα πυκνά
μες στην άγρια λαγκαδιά.

Ήταν κάποτε μια κόρη
όμορφη, γλυκιά κι αφέντρα
κι από τα ψηλά τα όρη
και τα σκιερά τα δένδρα
βρέθηκε για κάποιο αγόρι
και του έρωτα την κέντρα
μες στον κάμπο νυφαδιά.

Ήταν στα ψηλά χιονάτη
όμορφη, γλυκιά κι αφράτη.
Κι ένας Βάλτος που ήταν νέος
και της έκλεισε το μάτι
τη σαγήνεψε κι ευθέως
την φορτώθηκε στην πλάτη
κι έφυγαν σε μια βραδιά.

Πάλεψαν μαζί κι αντάμα
με χαρά μα και με κλάμα
βρήκαν το δικό τους τρόπο
Ζάχαρη, νερό κι αλάτι
με αγώνα και με κόπο
με ιδρώτα ζευγολάτη
κι αποκτήσανε παιδιά.

Τώρα μες στον κάμπο μένει
με τον Βάλτο παντρεμένη,
τα βαρκά χωριά, δικά της,
Ζάχαρη, νερό κι αλάτι,
τα καινούργια όνειρά της
και το νέο της παλάτι
τη γλυκαίνουν την καρδιά.

Ορεινή η αφεντιά της,
πεδινά είναι τα παιδιά της,
τα Τυρνιώτικα χωριά.
Ο Ασπρόβαλτος, ο γιος της,
τα όμορφα τα Μεσιακά,
Ο μικρός ο Μέλιγός της
και το Σγκάρι ή Αμμουδιά.

Ήταν κάποτε μια κόρη
όμορφη, γλυκιά κι αφράτη
κι από τα ψηλά τα όρη
βρέθηκε στο κάμπο. Νάτη!
Ζάχαρη, νερό κι αλάτι,
τ' όνομά της, Κάτω Ελάτη,
κάπου εκεί στα χειμαδιά.

επικοινωνιστε μαζι μας