Σιωπηλό
απόγευμα. Ίσως ακούγονται χαμηλά βήματα, ίσως και όχι. Μάλλον μόνο κάποια
θροΐσματα και αδιευκρίνιστοι μακρινοί ήχοι χωρίς κανένα φανερό ρυθμό. Κάποιες
ανάσες με διαπερνούν σαν να ψαύουν τη ράχη ενός τυμπάνου. Ανατριχίλες. Στη
γωνιά σαλεύουν γάτες τεμπέλες και μισοκοιμισμένες. Κι όμως η αίσθηση ότι
κάποιος έρχεται με αναστατώνει. Ξανακοιτάζω καλά γύρω-γύρω. Δεν φαίνεται
τίποτα. Εκτός από το φθινόπωρο που αργοπερνά, σκορπώντας κίτρινες μαδημένες
φυλλωσιές, άλλος κανένας δεν πλησιάζει.
Του
Ηλία Κεφάλα
