Το πλύσιμο των ρούχων στο ποτάμι.
Παλιότερα, πριν την καθιέρωση του πλυντηρίου στα νοικοκυριά, οι νοικοκυρές, για την μπουγάδα τους και το πλύσιμο των ρούχων της οικογένειας, έστηναν το πλυσταριό τους σε διάφορα σημεία των ποταμών.
Εκεί στη Σαλαμπριά, όπου αντιλαλούσε ολόκληρη η ποταμιά από τις φωνές και τα τραγούδια των γυναικών, εκεί όπου οι νοικοκυρές έδιναν τον αγώνα τους για την καθαριότητα των ρούχων, εκεί όπου εξελίσσονταν οι καλύτερες στιγμές των παιδιών μέσα στο νερό με τα διάφορα παιχνίδια τους, εκεί όπου η επικοινωνία γινόταν ζωντανή και «έβγαιναν» όλες οι τοπικές ειδήσεις, εκεί στήνονταν τα υπαίθρια πλυσταριά και δημιουργούνταν ένας τόπος συνάθροισης, επικοινωνίας και χαράς.
«Μια πούλια ειν’ στον ουρανό, μια λυγερή στον κάμπο,
υφαίνει τα μεταξωτά, τα νερατζιά μαντίλια.
Στον ουρανό τα ύφαινε, στον κάμπο τα λευκαίνει
και στο νερό της ποταμιάς βαρεί και τα κρουσταίνει».
Θεσσαλικό τραγούδι
Το πλύσιμο γίνονταν σε τακτά διαστήματα και βέβαια, όταν είχε ηλιοφάνεια.
Μάζευαν τ’ άπλυτα σε κοφίνια, τα φορτώνανε στο γάιδαρο ή στο κάρο και τα μεταφέρανε στο ποτάμι. Μαζί τους, φρόντιζαν να υπάρχουν καζάνια, σκάφες, ταψιά κόφες, κόπανοι, ξύλα για τη φωτιά, κι έφτιαχναν το φυσικό τους πλυσταριό.