Ιερείς που εφημέρευσαν στον ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού

Από το σωζόμενο αρχείο της Ιεράς Μητρόπολης Τρίκκης και Σταγών, καθώς και από το βιβλίο «Πρωτόκολλο Συνοικεσίων αρχόμενο από το 1895», προκύπτουν οι ιερείς που υπηρέτησαν ως εφημέριοι στον ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.

Κατά χρονολογική σειρά, οι ιερείς που διακόνησαν στον ναό είναι οι εξής:

·         Παππά Κωνσταντίνος Χρήστου. Εφημέρευσε από τον Φεβρουάριο του 1895 έως τον Μάιο του 1898.
Στο σημείο αυτό το βιβλίο του «Πρωτοκόλλου Συνοικεσίων» διακόπτεται, όπως δείχνει η ακόλουθη καταγεγραμμένη ενθύμηση:
«Ενταύθα εγένετο επί εν και πλέον έτος διακοπή της υπηρεσίας, των Αγαρινών εισβαλόντων εν Θεσσαλία (13 Απριλίου 1897 – 30 Μαΐου 1898). Εν Τρικάλοις τη 12η Μαΐου 1898. Ο Τρίκκης Προκόπιος».

·         Παπαθανάσης Στεργίου Βότσιος (από το Βαλτινό). Εφημέρευσε από τον Οκτώβριο του 1898 έως τον Αύγουστο του 1921.

·         Χρήστος Αναγνώστου (από το Δενδροχώρι). Εφημέρευσε από τον Μάιο του 1922 έως τον Μάρτιο του 1924 και από τον Φεβρουάριο έως τον Μάιο του 1930.

·         Αθανάσιος Καλογριάς (από τον Πρόδρομο). Εφημέρευσε από τον Μάιο έως τον Αύγουστο του 1924 και από τον Ιούνιο έως τον Νοέμβριο του 1929.

·         Θεόδωρος Πουλιανίτης (από τον Πυργετό). Εφημέρευσε από τον Οκτώβριο του 1927 έως τον Ιανουάριο του 1929.
Ο π. Θεόδωρος Πουλιανίτης χειροτονήθηκε το 1927 στο Βαλτινό και υπηρέτησε επί δύο έτη (1927–1929) στον ναό του Αγίου Αθανασίου, προτού μετατεθεί στον Πυργετό.

·         Κωνσταντίνος Καραΐσκος (από το Γενέσι). Εφημέρευσε από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο του 1930.

·         Χρήστος Χήρας (από το Βαλτινό). Εφημέρευσε από τον Μάρτιο του 1932 έως τον Μάρτιο του 1977.
Ο Χρήστος Χήρας του Δημητρίου και της Παρασκευής γεννήθηκε το 1897 στο Βαλτινό και εκοιμήθη στις 11 Δεκεμβρίου 1985, σε ηλικία 88 ετών.
Χειροτονήθηκε ιερέας το 1932 και υπηρέτησε αδιαλείπτως έως το 1977.

·         Κωνσταντίνος Ζαχαράκης (από τον Διπόταμο). Εφημέρευσε από τον Μάρτιο του 1977 έως σήμερα (2025).
Ο πατήρ Κωνσταντίνος Ζαχαράκης γεννήθηκε το 1944 στον Διπόταμο Τρικάλων.
Αποφοίτησε από το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Τρικάλων και σπούδασε στο Ανώτερο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο Βόλου, από όπου αποφοίτησε το 1971. Στις 2-11-1975 χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και στις 8-11-1975 πρεσβύτερος. Από την 1-12-1975 έως τις 13-3-1977 υπηρέτησε στο Γενέσι Τρικάλων και από τις 14-3-1977 έως σήμερα εφημερεύει στον ενοριακό ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.
Είναι έγγαμος· με τη σύζυγό του Αγγελική απέκτησαν έξι παιδιά (όλα αγόρια) και κατοικούν στην πόλη των Τρικάλων.

Στο ίδιο βιβλίο αναφέρονται επίσης ως τελέσαντες το μυστήριο του γάμου οι ιερείς:

·         Παππά Γεώργιος Πουλιανίτης (23 Απριλίου 1899)

·         Παππά Ευάγγελος Παπαχρήστος (4 Μαΐου 1900)

·         Βασίλειος Γιαννάκας (Οκτώβριος 1920)

Η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

 

Σε πολλά ποιήματα διασώζονται τσαλακωμένα πρόσωπα από το απώτερο χρονικά περιβάλλον του ποιητή, καθώς ο φόβος τα προφταίνει στην πόρτα της εξόδου, εκεί στην τελευταία άρθρωση της φωτεινής ζωής, όπου και η επισήμανσή τους. Η ουράνια πίεση προς το χαμηλό, προς την οριζοντίωση, εκεί όπου βάρος δεν είναι μόνο ο καθημερινός βίος ή ο εν συνόλω κοινωνικός ιστός, αλλά και το επέκεινα, η μαύρη μιζέρια, το πένθος, το άδηλο μέλλον και το χώμα που μας αποστομώνει τελειωτικά. Και μέσα σε όλα τα μισοφωτισμένα ανέρχεται το μικρό παιδί σαν ένα σκιαγμένο πουλί μέσα σε μιαν άνωση που διασχίζει τα σκοτάδια του χρόνου. Είναι το μικρό παιδί-κλέφτης της ανελεύθερης χαράς, με τη μάνα μοναδικό προστάτη σε μια ερεβώδη διαχρονία της οιονεί επεμβατικής παρουσίας της. Είναι ο ποιητής υποδοχέας μέσα σε μια ποίηση που αλιεύει ό,τι μπορεί από όλα τα σκυμμένα πρόσωπα, που αχνοπερπατούν αιωνίως ορφανά από ποίημα σε ποίημα.

Του Ηλία Κεφάλα