Το καράβι πλέει στον ορίζοντα όπως το καλοκαίρι πάνω στο
χρόνο. Μπορεί να μη γνωρίζεις τον προορισμό του, αλλά ξέρεις ότι στο τέλος θα
ρίξει την αλυσίδα και οι επιβάτες θα βγουν σαν λέξεις από θυμωμένο
στόμα. Το καλοκαίρι τελειώνει λες και είναι απόγευμα Κυριακής που αργεί να
νυχτώσει.
Πολλές φορές το «από Αύγουστο χειμώνα» θυμίζει κάποιον που
βιάζεται να πεθάνει-ευτυχώς που υπάρχει και το «από Μάρτη καλοκαίρι» για να
φέρνει τα πράγματα σε μία ισορροπία. Όμως ναι, καλό είναι να ξεμπερδεύεις από
τον Δεκαπενταύγουστο και μετά. Η ζέστη δεν ταιριάζει με τη διάθεση που
ακολουθεί, δεν κρατάς το δένδρο στολισμένο μετά τα Φώτα. Παλαιότερα ο
Σεπτέμβριος έκανε γρήγορα την άχαρη δουλειά. Δύο-τρεις βροχές στην αρχή και
ξέπλενε τις ψευδαισθήσεις. Και το καλοκαίρι έφευγε χωρίς καν να το πάρεις
είδηση, όπως, σβήνει μία λάμπα το ξημέρωμα. Τώρα το καλοκαίρι θέλει να σε πεθάνει,
να σε πάρει μαζί του. Φυτεύει καύσωνες μέσα στο Σεπτέμβριο και εσύ βλέπεις
παραλίες, θέλεις να πας αλλά δεν μπορείς. Στο μεταξύ το νησί αδειάζει, αλλά δεν
είσαι εκεί να το χαρείς. Ο Δεκαπενταύγουστος της πόλης είναι ο χειμώνας του
νησιού. Κρατάει περισσότερο, αλλά είναι για λιγότερους.