Του Ηλία Κεφάλα
Το Κερκέτιον υψώνεται απότομα σαν απαγορευτικός τοίχος. Εδώ μείνε, λέει, συγκεντρώσου στα εγγύτερα. Τι είναι τα εγγύτερα; Μικρές αναλαμπές πράσινου που εντείνουν το σκοτάδι που πλησιάζει. Φθινοπωρινά χαμόγελα με χρώματα μιας άλλης εποχής. Ωστόσο τα δέντρα θέλουν να υψωθούν σαν δράκοι του παραμυθιού και να τρομάξουν. Ξέρω ότι στη φύση αποτυπώνεται εναργώς αυτό που κουβαλάμε μέσα μας. Μια προαιώνια και ανερμήνευτη θλίψη για κάτι άγνωστο που συνθέτει τη διαρκή μας έλλειψη. Με τι, εν τέλει, θέλουμε να ενωθούμε, ώστε να ισορροπήσουμε την ύπαρξή μας; Τι είναι αυτό που μας σπρώχνει σε μια αφύσικη και αόριστη μοναξιά; Ποιος λόγος είναι σε θέση να μας παρηγορήσει εκεί στη βαθύτερη φωλιά του είναι μας, όπου σιγοβράζει η αμφιβολία και η δυσπιστία; Ψιχαλίζει. Η θλίψη είναι η μόνη παρουσία που κάνει ζωντανό το σύθαμπο αυτού του σούρουπου.
