Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

Ο κόσμος πονάει εκεί έξω



«Φ​​​​άε, ο κόσμος πεινάει εκεί έξω». Δεν είναι λίγες οι μαμάδες και οι γιαγιάδες που επαναλάμβαναν συνήθως στο παρελθόν αυτήν τη φράση για να πείσουν το τέκνο τους να φάει. Στο υβριδικό φαινόμενο που λέγεται ελληνική οικογένεια (ένα κλειστό σύστημα για πολλούς ανθρώπους μέχρι το τέλος της ζωής τους) η παρατήρηση ότι ο κόσμος πεινάει εκεί έξω λειτουργεί ως απειλή, φόβητρο και προτροπή να αξιοποιηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα η υπάρχουσα προσφερόμενη τροφή από τα μέλη της. Η έλλειψη τροφής για τους υπόλοιπους λειτουργούσε ως ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για όσους τη διέθεταν, και μέσα από την μπουκιά με ένα κουτάλι που ταξίδευε ως αεροπλανάκι στο στόμα τού εκάστοτε μπόμπιρα περνούσε και ένα ολόκληρο μήνυμα που συνυποδήλωνε «φάε, γιατί εμείς έχουμε, και άσε τους άλλους να πεινάνε».
Εμείς και ο κόσμος, είναι πάντοτε το ζήτημα. Γι’ αυτό η ελληνική κρίση, με ψυχαναλυτικούς όρους, είναι οικογενειακή, στοματική. Ανάγεται στην ανάγκη μιας μητρικής φροντιστικής τροφής και στην αδυναμία ανάληψης της ευθύνης για αυτή την τροφή. Όσο μεγάλοι και εάν είμαστε, θα είναι εδώ για πάντα η μαμά και η γιαγιά να μας ταΐζουν με αεροπλανικές μανούβρες, δίνοντάς μας χαρτζιλίκια από τη σύνταξη που απεκόμισαν, υποθηκεύοντας το μέλλον μας κ.ο.κ. Το σύστημα είναι φαύλος κύκλος. Μένουμε στο στενό οικογενειακό πλαίσιο που είναι το μόνο που μας νοιάζεται, αδυνατώντας να ανοίξουμε τα φτερά μας, τα οποία μας έκοψαν από φόβο ότι ο κόσμος είναι κακός. Και τελικά ο κόσμος αποδεικνύεται όντως κακός, διότι κανείς δεν θα μας φροντίσει ποτέ όπως η μητέρα μας. Εκείνη που μας ευνούχισε.
Με τα χρόνια, η παιδική φράση «φάε, ο κόσμος πεινάει» μεταλλάχθηκε σε «φάε, ο κόσμος πονάει». Η τροφή για εμάς λειτουργεί θεραπευτικά, ως βάλσαμο απέναντι στις αντιξοότητες της ζωής. Εκεί καταφεύγουμε για να βρούμε στοργή, σε μια ανάκληση μνήμης μιας άχρονης νιρβάνας. Το φαγητό έγινε για εμάς, εκτός από οικογενειακή σύνδεση, και αποφυγή του πόνου. 
Όπως μέσα στην οικογενειακή σάγκα, το φαγητό λειτουργεί συναισθηματικά, έτσι και το περίκλειστο σύστημα μας προστατεύει από τον οδυνηρό πόνο του συνανθρώπου. Νομίζαμε για πάρα πολλά χρόνια ότι ήμασταν ένας λαός της συμπόνιας, ένας φιλό-ξενος λαός. Σερβίραμε στο κυριακάτικο τραπέζι για πολλές δεκαετίες μύθους και τους κατάπιαμε αμάσητους. Όπως η περίφημη Ελληνίδα μητέρα ήταν η καλύτερη από όλες, έτσι και το ελληνικό σπίτι, το πιο φιλόξενο. Είναι να απορεί κανείς πώς φτάσαμε μέχρις εδώ και δεν μπορούμε να σηκωθούμε; 

επικοινωνιστε μαζι μας