Το νεοκλασικό κτήριο «Πετρούπολις» των Τρικάλων

 Του Δημήτρη Τσιγάρα

Το ξενοδοχείο «Πετρούπολις» που διέθετε 21 δωμάτια και το οποίο μετονομάστηκε το 1957 σε «Πίνδος», ενώ στο ισόγειό του, στη μεγάλη αίθουσα, λειτουργούσε το ιστορικό καφενείο με το όνομα «Παράδεισος», υπήρξε ένα από τα αξιόλογα αρχιτεκτονικά νεοκλασικά αριστουργήματα της πόλης των Τρικάλων.

 Ανεγέρθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, περίπου το 1910, από τους αδελφούς Αντωνίου, πατέρα και θείου του αείμνηστου γιατρού, βουλευτή και ευεργέτη της πόλεως, Αριστοτέλη Αντωνίου, με σκοπό να λειτουργήσει ως ξενοδοχείο ο όροφος και ως καταστήματα το ισόγειο. Η αρχική ονομασία του ξενοδοχείου ήταν «Πετρούπολις». 

Από την αρχή της λειτουργίας του μέχρι τη δεκαετία του 1930, διευθυντής του ήταν ο Μενέλαος Πανταζόπουλος. Τη χρονική διάρκεια από το 1930 έως το 1961, διευθυντές του ήταν οι Βολογιαννίδης και Παπαδήμας. Το 1957 το ξενοδοχείο μετονομάστηκε, σε «Πίνδος». Από το 1961 μέχρι το 1971 τη διαχείριση είχε ο Γιώργος Παπαδήμας. Στη συνέχεια και μέχρι το 1985, όπου και έκλεισε οριστικά, τη διαχείριση είχε ο Γιώργος Χαρίσης. Την διαχείριση του καφεζαχαροπλαστείου «Παράδεισος», με τον μεγάλο και πολυτελέστατο εσωτερικό χώρο της εποχής και με τα μεγάλα τοξοειδή ανοίγματα κάτωθι του ξενοδοχείου, είχε στην αρχή ο Σωκράτης Κωστίκας και στην συνέχεια ο γιός του Παναγιώτης Κωστίκας.

Είναι ένα από τα κεντρικότερα κτίρια των Τρικάλων, με εκλεκτικιστικό νεοκλασικό ρυθμό το οποίο έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο από την εφορία νεοκλασικών αρχαιοτήτων, και βρίσκεται στην συμβολή των οδών Ασκληπιού και Απόλλωνος όπου σήμερα λειτουργεί το κατάστημα ενδυμάτων «Stradivarius».

Η φθορά του χρόνου κατά την χρονική διάρκεια ενός αιώνα άφησε ανεξίτηλα επάνω του τα σημάδια.

Σήμερα όπου ο χρόνος και η φύση προτείνουν τη δική τους εικαστική άποψη πάνω στο πανάρχαιο θέμα της αέναης εναλλαγής (εγκατάλειψης και φθοράς - ανακαίνισης και αναμόρφωσης), το τοπίο είναι τελείως διαφορετικό και εκφράζει τον πολιτισμό και το ήθος της εποχής.

Μια φωτογραφική αναδρομή φωτίζει περισσότερο την αίγλη και την ιστορία αυτού του νεοκλασικού αρχιτεκτονήματος των Τρικάλων.

ΔΕΝΤΡΟ ΜΕ ΦΩΛΙΑ

 

Πάντα με συγκινούσαν και με συγκινούν οι φωλιές των πουλιών που κρέμονται σαν ράκη πάνω στα δέντρα. Όλες τις εποχές μένουν κρυμμένες μέσα στις φυλλωσιές, εκτός από την περίοδο του χειμώνα, που αποκαλύπτονται μέσα από το ρίγος της γυμνότητας. Όμως έτσι το δέντρο γίνεται πόλος φωτός και η φωλιά μέσα από την αχνή σκιαγράφησή της δείχνει τα απομεινάρια μιας ζωτικής δύναμης πολλαπλασιασμού, που δεν μηδενίζεται ποτέ. Μικρός περπατούσα στους ατέρμονους αγροτικούς δρόμους και μετρούσα τις φωλιές που ανακάλυπτα. Τι ευφορία που ένιωθα, επειδή το μέτρημα δεν είχε τελειωμό. Το χούι μου αυτό το μετέφερα αργότερα και στη μικρή μου εγγονή. Έτσι, γυρνώντας μια μέρα η ολόλαμπρή μου από την παιδική χαρά, μου διεμήνυσε: «Παππού, δεκατρείς». «Τι δεκατρείς κορίτσι μου;» «Δεκατρείς φωλιές παππού, τι άλλο;» 

Του Ηλία Κεφάλα