Τα περίπτερα του Βαλτινού

 

Μια χαρακτηριστική ελληνική εικόνα στις πλατείες και στους δρόμους των ελληνικών πόλεων και χωριών, αποτελούν τα περίπτερα, τα μικρά κίτρινα κιόσκια, που συναντούσε κανείς και συναντά ακόμα και σήμερα, σε ολόκληρη τη ελληνική επικράτεια.

Τα μικρά ξύλινα κτίσματα, με τις τσίγκινες κωνικές σκεπές, που έδιναν παλαιότερα μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα, άλλα και αυτά με τα στέγαστρα από τέντες και διαφημιστικά σταντς που προσδίδουν στους δημόσιους χώρους ιδιαίτερη και χαρακτηριστική ελληνική ατμόσφαιρα, τονίζοντας έτσι την λαϊκή  κουλτούρα του τόπου μας.

Ο Περιπτεράς

Το περίπτερο καλύπτει έναν μικρό χώρο, 1,95 τ.μ. ίσα ίσα που χωράει να καθίσει ένας άνθρωπος.

Το επάγγελμα του περιπτερά έχει την ιδιομορφία να είναι μοναχικό-κοινωνικό.

Ο περιπτεράς καθηλωμένος ώρες στην ίδια καρέκλα εκτός από την πώληση των προϊόντων που διαθέτει το περίπτερο, έρχεται σε επαφή με πολλούς ανθρώπους.

Μόνος μέσα στο κατάστημά του σ΄ ένα κλουβί, το οποίο βρίσκεται συνήθως σε κεντρικό σημείο της γειτονιάς, έρχεται καθημερινά σε επαφή με πάρα πολλούς διερχόμενους περαστικούς αλλά και σταθερούς πελάτες. Πολλές φορές παρέχει διάφορες πληροφορίες στους διερχόμενους που ψάχνουν μια διεύθυνση, ένα σπίτι, ένα κατάστημα κλπ. ενώ η τηλεφωνική συσκευή διατίθεται για τηλεφωνήματα.

Από τη θεματική ενότητα «Τα ελληνικά περίπτερα» παρουσιάζεται παρακάτω μια σειρά από έγχρωμα σκίτσα του Δημήτρη Τσιγάρα που αφορούν εικόνες παλιών περιπτέρων.

Τον Αύγουστο του 1959 ανοίγει το πρώτο περίπτερο στο Βαλτινό, ιδιοκτησίας του Σπύρου Παπακώστα.

Ήδη από το 1950 το υπουργείο Εθνικής Άμυνας μεταβίβασε τις άδειες για την χρήση περιπτέρου σε ανάπηρους πολέμου, ανάπηρους εθνικής Αντίστασης καθώς και στα παιδιά των θυμάτων πολέμου, ως ανταμοιβή των υπηρεσιών υπό την μορφή κρατικής μέριμνας. Αργότερα με νέα διάταξη προστέθηκαν στους δικαιούχους και τα θύματα άμαχου πληθυσμού, οι ανάπηροι του Δημοκρατικού Στρατού, καθώς και τα θύματα ειρηνικής περιόδου.

Το κράτος παραχωρεί στον δικαιούχο μόνο το δικαίωμα εκμετάλλευσης του περιπτέρου, και όχι το ίδιο το περίπτερο.

Κατά καιρούς την εκμετάλλευση του περιπτέρου αυτού είχαν οι εξής: Ο Σπύρος, ο Ευάγγελος, ο Νίκος και η Βάια Παπακώστα, ο Δημήτριος Καλαμπάκας, ο Νίκος Καλαμπάκας, ο Βασίλειος Σταυρέκας, ο Γεώργιος Κατσιούλης,  ο Χρήστος Μπαρούτας, ο Αντώνης Μάμαλης, ο Ηλίας Καραθανάσης, ο Δημήτριος Σταμούλης, ο Απόστολος Μακρής, ο Βασίλης Σταμούλης, ο Θωμάς Μεγαρχιώτης, ο Αντώνιος Σταμούλης. 

Τη δεκαετία του 1980 άρχισε να λειτουργεί και το δεύτερο περίπτερο, με άδεια λειτουργίας της Ελένης χήρας Δημ. Γάκη. Την εκμετάλλευση αυτού του περιπτέρου είχαν οι εξής: ο Αλέκος Γάκης, ο Δημήτριος Κολοβελώνης, ο Κων/νος Βότσιος, ο Βασίλειος Βότσιος, και ο Δημήτριος Γάκης. Το περίπτερο αυτό σταμάτησε να λειτουργεί το 2010.

Εκδόθηκε το νέο βιβλίο με τίτλο «Η κοινότητα Βαλτινού» του Δημήτρη Τσιγάρα

 

Εκδόθηκε τον Μάιο του 2021 το νέο βιβλίο με τίτλο «Η κοινότητα Βαλτινού» του Δημήτρη Τσιγάρα.

Πρόκειται για ένα άλλο έργο έρευνας (270 σελίδων), που αφορά στη συγκέντρωση ενός σώματος μελετημάτων, το οποίο δίνει στον αναγνώστη, με τρόπο ευσύνοπτο αλλά διεισδυτικό, τα στοιχεία και τα γεγονότα που σημάδεψαν την κοινότητα και το χωριό Βαλτινό. Παράλληλα εξετάζονται και καταγράφονται τα διάφορα φυσιογνωμικά, γεωγραφικά και στατιστικά στοιχεία, η υλικοτεχνική υποδομή, το ανθρώπινο δυναμικό και τα διάφορα έργα και παρεμβάσεις που έγιναν κατά τη λειτουργία του θεσμού της κοινότητας.

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

Πρόλογος του συγγραφέα

Η παρούσα μελέτη, είναι ακόμα ένα έργο που το θέμα του βαδίζει στα ίχνη της τοπικής ιστορίας του Βαλτινού.

Η συνεχής διερεύνηση, καταγραφή και ανάδειξη του παρελθόντος –με επιμονή στον συγκεκριμένο τόπο, στη διεξοδική και εκτενή προσέγγιση όσον αφορά τη θεματολογία της συγγραφής και έκδοσης βιβλίων που αφορούν στο Βαλτινό– δεν οφείλεται σε μια στείρα τοπικιστική αντίληψη για τον γενέθλιο τόπο μου ή σε μια συνθηκολόγηση, μια υποταγή σε ανθρώπινη αδυναμία, αλλά αποτελεί για μένα ένα οδοιπορικό αναζήτησης της Ιθάκης. Της Ιθάκης ως σύμβολο κάθε ωραίου σκοπού που θέτει ο κάθε παθιασμένος άνθρωπος αγωνιζόμενος να τον πετύχει μέσα στη σκληρή πορεία της ζωής. Και βέβαια η Ιθάκη προσφέρει την ευκαιρία για το ωραίο ταξίδι. Άλλωστε κάθε τι αληθινά μεγάλο μέσα στη ζωή φαίνεται να είναι αναπόσπαστα δεμένο με το στοιχείο του πάθους.

Με σεβασμό λοιπόν στην τεκμηρίωση, τη μεθοδολογία και τους κανόνες της έρευνας, το βιβλίο «Η Κοινότητα Βαλτινού» προέκυψε μέσα από ένα ταξίδι και έχει ως στόχο τη συγκέντρωση ενός σώματος μελετημάτων, το οποίο να δίνει στον αναγνώστη, με τρόπο ευσύνοπτο αλλά διεισδυτικό, τα στοιχεία και τα γεγονότα που σημάδεψαν την κοινότητα και το χωριό Βαλτινό, αποκαλύπτοντας την αφετηρία, τη διαδρομή και την εξέλιξή του.

Με τον όρο «Κοινότητα» νοείται μία ομάδα ανθρώπων που ζουν σε ένα κοινό περιβάλλον, αλλά ταυτόχρονα νοείται και η διοικητική αρχή της.