Εκεί όπου το φως συνομιλεί με τις σκιές
Σε έναν νυχτερινό φωτογραφικό περίπατο με είκοσι πέντε εικόνες, ο φακός συλλαμβάνει αυτό το μεταίχμιο ανάμεσα στο γνώριμο και
το άγνωστο.
Η πόλη, μόλις ησυχάσει, ανοίγει τα μυστικά της.
Οι δρόμοι, που την ημέρα σφύζουν από φωνές, τώρα ανασαίνουν αργά, μέσα σε μια
απρόσμενη ηρεμία. Το φως των λαμπτήρων πέφτει πάνω στις προσόψεις των κτιρίων
σαν χέρι τρυφερό, ενώ οι σκιές απλώνονται στα πεζοδρόμια σαν μνήμη παλιά, που
δεν λέει να σβήσει.
Εικοσιπέντε εικόνες αποτυπώνουν το θαύμα της
μεταμόρφωσης: το γνώριμο γίνεται παράξενο, το οικείο αποκτά βάθος, το
συνηθισμένο φωτίζεται αλλιώς. Ένα καφέ στη γωνία λάμπει σαν φάρος, ένα
νεοκλασικό στέκει επιβλητικό, λουσμένο στο φως της σιωπής. Τα παράθυρα μοιάζουν
με βλέμματα που κρατούν μέσα τους ιστορίες, οι πινακίδες, σαν φωνές που σβήνουν
στο πέρασμα της νύχτας.
Οι σκιές περπατούν μαζί μας. Μπαίνουν στις γωνιές
των δρόμων, γλιστρούν κάτω από τις στοές, σκεπάζουν το πολύβουο πανηγύρι της
ημέρας και το μεταμορφώνουν σε όνειρο.
Κάθε βήμα γίνεται φωτογραφία, κάθε ματιά, μια αποκάλυψη.
Το φως δεν φωτίζει, αλλά ψιθυρίζει. Ανοίγει ρωγμές στο σκοτάδι για να φανερώσει
τη βαθύτερη όψη της πόλης, εκείνη που δεν φαίνεται, μα πάντοτε υπάρχει.
Τα Τρίκαλα της νύχτας είναι μια πόλη του
στοχασμού.
Οι δρόμοι τους μοιάζουν να έχουν ψυχή, μια ψυχή που αφουγκράζεται τη σιωπή, τον
απόηχο των βημάτων, τη μουσική που φτάνει μακρινή από κάποιο ανοιχτό παράθυρο.
Κι ο φωτογραφικός φακός αιχμαλωτίζοντας τις εικόνες, καταγράφει τον παλμό αυτής
της σιωπής, την ανάσα του φωτός, το άγγιγμα του χρόνου που κυλά πάνω στις
πέτρες και στα τζάμια.
Όταν τελειώνει ο περίπατος, η πόλη μοιάζει να
έχει ξυπνήσει μέσα μας.
Όχι η πόλη της ημέρας, μα εκείνη η άλλη, η κρυφή, η πόλη των σκιών και των
φώτων, η πόλη που θυμίζει πως κάθε νύχτα είναι ένα μικρό θαύμα φωτός μέσα στο
σκοτάδι.
