Ο μύλος του Βαλτινού,
έρημο κουφάρι, απολίθωμα του παρελθόντος, εγκαταλελειμμένος και παραδομένος στη
φυσική του διάλυση, καταρρέει σιγά σιγά και θάβεται πίσω από την πυκνή βλάστηση
της άνοιξης, μέχρι που να μη θυμίζει τίποτα το φτωχό παρελθόν του.
Παρατηρώντας την εικόνα
μπορεί κανείς να κάνει διάφορους συνειρμούς και να δει:
-Tον εναγκαλισμό και τη συμβίωση της ανοιξιάτικης
βλάστησης με το ερειπωμένο κτίσμα!
-Tη χρωματική πάλη για διάκριση του πράσινου ντύματος της
φύσης, έναντι του κεραμιδί των τούβλων του κτίσματος!
-Tη συμπάγια της φθοράς του χρόνου με την αναγέννηση της
φύσης...!
Είναι άλλωστε η φυσική
εξέλιξη των πραγμάτων, όπου όταν κάνουν τον κύκλο τους να ρίχνονται όλα στο
ποτάμι της λήθης. Γρήγορη λησμονιά για πετυχημένη αναγέννηση.
