Το εμβληματικό ορειχάλκινο άγαλμα του «Νικολάκη»

Τρία σκίτσα από το εμβληματικό ορειχάλκινο άγαλμα του «Νικολάκη» στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων, το αγόρι που σφυρίζει και ουρεί στη λιμνούλα της κεντρικής πλατείας και λατρεύτηκε από όλους τους Τρικαλινούς αλλά και τους επισκέπτες της πόλης.

Πρόκειται για ένα άγαλμα, σε φυσικό μέγεθος, το οποίο κατασκευάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, από τον γλύπτη Νικόλαο Παυλόπουλο και τοποθετήθηκε στο συγκεκριμένο σημείο για να κοσμεί μαζί με το σιντριβάνι τη λιμνούλα της πλατείας.

Αποτελεί δε σημείο αναφοράς για την πόλη των Τρικάλων.

Ο γλύπτης Νικόλαος Παυλόπουλος ή Νικόλας γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας  στη Μαγνησία,  στις 13 Δεκεμβρίου 1909 και πέθανε στην Αθήνα, στις 10 Οκτωβρίου 1990. Ήταν Έλληνας γλύπτης και χαράκτης.

Αν βρεθείτε στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας, στο Πήλιο, αξίζει να επισκεφθείτε το Εικαστικό Μουσείο του γλύπτη Νικόλα.  

Μια ηρωική πράξη των κατοίκων του Βαλτινού στα χρόνια του πολέμου

 

Απεικόνιση της συγκέντρωσης και προσφοράς του σίτου, από τους κατοίκους του Βαλτινού, για τη συμβολή και αντιμετώπιση του επισιτιστικού προβλήματος. 

Το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940 οι χωρικοί ξεκίνησαν με τα κάρα τους για το Δευτεριάτικο τρικαλινό παζάρι. Την είδηση της κήρυξης του πολέμου την πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο. Μόλις άνοιξαν το ραδιόφωνο και άκουσαν τον Εθνικό Ύμνο και το έκτακτο ανακοινωθέν, πάγωσαν! «Αγωνιστείτε δια την πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων αγών».

«-Έχομε πόλεμο, έχομε πόλεμο» φώναζαν ανήσυχοι και σταύρωναν τα χέρια τους κοιτώντας προς τον ουρανό.

Μία εβδομάδα μετά, ο ουρανός γέμισε με εχθρικά αεροπλάνα χωρίς όμως ευτυχώς να βομβαρδίσουν.

Η επιστράτευση άρχισε κανονικά. Η κοινότητα Βαλτινού ετοίμαζε τα απαραίτητα χαρτιά, έγγραφα για τους επίστρατους, οι οποίοι ετοιμάζονταν να παρουσιαστούν στις μονάδες τους μέσα σε ενθουσιώδη ατμόσφαιρα.

Οι μέρες περνούν, οι άνθρωποι κολλημένοι στο ραδιόφωνο ακούνε τις ειδήσεις και τα ανακοινωθέντα. Οι μάχες στο μέτωπο μαίνονται και οι νίκες διαδέχονται η μία την άλλη.

Οι τοπικές εφημερίδες δημοσιεύουν τα ονόματα των πρώτων νεκρών Τρικαλινών, που έπεσαν μαχόμενοι στα βουνά της Αλβανίας. Στρατιώτης Βασίλης Τσιαβαλιάρης από την Πιαλεία, στρατιώτης Κ.Θ. Νακόπουλος, στρατιώτης Χρήστος Π. Αμβράζης...

Μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, οι ελληνικές δυνάμεις είχαν προωθηθεί στο ένα τέταρτο σχεδόν του εδάφους της Αλβανίας, καταλαμβάνοντας κατά σειρά τις πόλεις: Κορυτσά, Πόγραδετς, Άγιοι Σαράντα, Αργυρόκαστρο και Χειμάρρα.

Αρχές του 1941 η καμπάνα της εκκλησίας του Βαλτινού άρχισε να χτυπά χαρμόσυνα αναγγέλλοντας την κατάληψη της Κλεισούρας.

Η προέλαση του Ελληνικού Στρατού είναι βραδεία αλλά σταθερά. Το κρύο τσουχτερό. Οι νεκροί και οι τραυματίες πληθαίνουν.

Τα άσχημα μαντάτα φθάνουν στο Βαλτινό καθώς τέσσερις στρατιώτες πέφτουν νεκροί στις μάχες του Αλβανικού Μετώπου. Πρόκειται για τους στρατιώτες, Δημήτριο Νικ. Γάκη, Γεώργιο Ευαγ. Πέτρου, Αθανάσιο Ευαγ. Ψύχο και Λάμπρο Βασ. Σταυρέκα.

Ξημερώνοντας η 1η Μαρτίου ένας ισχυρός σεισμός συγκλονίζει τον τόπο. Ο σεισμός είχε επίκεντρο τη Λάρισα όπου το 60% των οικιών κατέρρευσαν και τα θύματα ανέρχονται σε 34 νεκρούς.

Τη Μεγάλη Τρίτη 15 Απριλίου ο ουρανός γεμίζει με γερμανικά αεροπλάνα. Ακολουθούν τέσσερις διαδοχικοί βομβαρδισμοί με εμπρηστικές βόμβες, που σκορπίζουν στα Τρίκαλα τον όλεθρο. Αλλόφρονες οι κάτοικοι εγκαταλείπουν την πόλη των Τρικάλων και καταφεύγουν στα γύρω χωριά.

Το Μεγάλο Σάββατο 19 Απριλίου οι Γερμανοί καταλαμβάνουν τα Τρίκαλα. Στις 20 Απριλίου γίνεται η συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς και 3 μέρες μετά ακολουθεί με τους Ιταλούς. Η Κατοχή των Τρικάλων θα διαρκέσει περίπου δύο μήνες.

Στις 15 Ιουνίου η πόλη περνάει στη δικαιοδοσία των Ιταλών.

Με την πάροδο του χρόνου, το φάσμα της πείνας αρχίζει να πλανιέται παντού κι ο κόσμος αρχίζει να λιμοκτονεί. 

Οι κάτοικοι του Βαλτινού συνεχίζουν να καλλιεργούν τα κτήματά τους και να ασχολούνται με τις καθημερινές τους εργασίες.

Την εποχή αυτή προκύπτει το πρόβλημα του επισιτισμού.

Οι λόγοι που οδήγησαν στην έλλειψη τροφίμων και την αδυναμία του επισιτισμού του λαού ήταν οι παρακάτω:

1) Η επίταξη των πρώτων υλών και τροφίμων από τους κατακτητές. Η οικονομία της χώρας είχε ήδη υποστεί μεγάλη καταστροφή από τον εξάμηνο πόλεμο με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Η πλήρης καταστροφή της Ελληνικής οικονομίας ολοκληρώθηκε την περίοδο της κατοχής κατά τη διάρκεια της οποίας οι πρώτες ύλες και τα τρόφιμα επιτάχθηκαν από τους κατακτητές, πράγμα που προκάλεσε μεγάλη έλλειψη και εκτίναξε τις τιμές τους στο εσωτερικό της χώρας με αποτέλεσμα να υπάρξει εκρηκτική άνοδος του πληθωρισμού.

2)  Η δυσκολία ανεφοδιασμού των πόλεων σε τρόφιμα. Η δυσκολία ανεφοδιασμού οφειλόταν στην έλλειψη μεταφορικών μέσων και καυσίμων, στην κακή κατάσταση του συγκοινωνιακού δικτύου και στην ανεπάρκεια της εσωτερικής αγροτικής παραγωγής.

Βασικά όμως ένα μεγάλο μέρος των δυσκολιών του επισιτισμού οφείλεται και στην εμφάνιση διάφορων καιροσκοπικών φαινομένων (κερδοσκόποι - μαυραγορίτες), που πολύ γρήγορα αναπτύχτηκαν στην κατοχική περίοδο.

Το καλοκαίρι του 1941 λαμβάνονται μέτρα. Ο αξιωματικός του στρατού Χρήστος Καβράκος με την ιδιότητα του γενικού διευθυντή της Πανελλήνιας Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών και ο νομάρχης Τρικάλων Σάββας Χώτζης απαγορεύουν την ελεύθερη αγοραπωλησία των σιτηρών. Οι γεωργοί, οι μεγαλοπαραγωγοί και οι ιδιοκτήτες αλωνιστικών μηχανών υποχρεώνονται να παραδώσουν τις πλεονάζουσες ποσότητες σίτου στην Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών.

Οι αγρότες αρνούνται να παραδώσουν υποχρεωτικά τα βασικά προϊόντα στους οργανισμούς συγκέντρωσης (ΚΕΠΕΣ: Κεντρική Επιτροπή Προστασίας Εγχωρίου Σιτοπαραγωγής).

Τα μέτρα αποτυγχάνουν, το σιτάρι αρχίζει να λείπει από την αγορά και οι τιμές των αγαθών αρχίζουν να ανεβαίνουν υπερβολικά με αποτέλεσμα να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση οι μαυραγορίτες. Οι μαυραγορίτες επισκέπτονταν καθημερινά τα χωριά του κάμπου, έδιναν στους χωρικούς λάδι, σαπούνι ή άλλα βασικά είδη πρώτης ανάγκης και αγόραζαν τα σιτηρά τους.

Η κυβέρνηση απευθύνει νέα έκκληση προς τους παραγωγούς να κατανοήσουν την ανάγκη της παράδοσης των καθορισμένων ποσοτήτων αραβοσίτου.

Ο πρόεδρος της κυβέρνησης Στρατηγός Τσολάκογλου, με μήνυμά του χαράσσει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει το έθνος για την αντιμετώπιση του προβλήματος του επισιτισμού. Κάνει σαφή αναφορά στην αναγκαιότητα της αλληλεγγύης των ελλήνων και επισημαίνει:

«Ο δρόμος του καθήκοντος συμπίπτει σήμερα με τον δρόμο της θυσίας. Τα μέσα που διαθέτουμε είναι φτωχά. Ίσως ανεπαρκή. Θα τους δώσουμε μεγαλύτερη αξία και αποτελεσματικότητα αν σφυρηλατήσουμε την ένωσή μας σε μια μονολιθική και ακατάλυτη αλληλεγγύη από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο πολίτη.

Ο υγιής ας δέσει το τραύμα του ασθενούς

Ο ρωμαλέος ας υποβαστάζει τον αγωνιζόμενο

Ο φωτισμένος ας παραμυθήσει τον απελπισμένο και

Ο σταθερός ας καθοδηγήσει την ταλαντευόμενη συνείδηση του ολιγόψυχου. Έτσι θα σταθούμε σαν βράχος αντιμέτωποι προς τις παρούσες και τις επερχόμενες δυσχέρειες και θα δώσουμε τη μεγάλη μάχη της υπομονής και της επιμονής παραμένοντας ακλόνητοι έκαστος εφ’ ω ετάχθη.

Ο κάθε πολίτης πρέπει κατά τις παρούσες ώρες να έχει σαφή συνείδηση ότι στα χέρια του βρίσκεται το μέλλον του Έθνους.

Όλοι και ο καθένας χωριστά θα είμαστε αλληλεγγύως υπεύθυνοι απέναντι της ιστορίας όταν θα έρθει η στιγμή να εκφέρει την κρίση της».

Ενώ ο Νομάρχης Τρικάλων Σάββας Ι. Χώτζης με άρθρο του στην εφημερίδα «Αναγέννηση» κάνει έκκληση προς τους κατοίκους του νομού Τρικάλων και επισημαίνει τα εξής:

…«Ήδη στις πόλεις των Τρικάλων, Καρδίτσας και Καλαμπάκας οργανώθηκαν και λειτουργούν Λαϊκά Συσσίτια εκ των οποίων ενισχύονται άνω των 10.000 άποροι…

…Αρωγός όμως στην υπηρεσία της λειτουργίας των συσσιτίων και της εν γένει χειμερινής πρόνοιας οφείλει να έρθει και η ιδιωτική πρωτοβουλία των εύπορων τάξεων διότι η παρασχεθείσα από το κράτος πίστωση δεν θα επαρκέσει για να λειτουργήσουν τα συσσίτια κατά τη διάρκεια ολόκληρου του χειμώνα.

Προσκαλώ όλους όσους έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν να αποστείλουν τις εισφορές τους στις κατά τόπους εφορίες συσσιτίων ή στα κατά τόπους υποκαταστήματα της Α.Τ.Ε.

Γνωρίζω καλώς ποιοι είναι οι πλουτήσαντες στο νομό Τρικάλων κατά τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε. Τόσο οι πλουτήσαντες όσο και οι διατηρούντες την παλιά οικονομική τους ευμάρεια έχουν καθήκον και προσκαλούνται να προσφέρουν την αποτελεσματική τους βοήθεια στο βαρύ έργο της κοινωνικής περιθάλψεως, επιτελώντας έτσι υψίστη κοινωνική και πατριωτική υποχρέωση».

Οι μέρες αρχίζουν να γίνονται δύσκολες. Κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της πείνας, την ώρα δηλαδή που ο συνεχής θανάσιμος κίνδυνος της ασιτίας απειλεί τη ζωή των ανθρώπων της χώρας, το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής έρχεται να εκφραστεί από μια πράξη αλληλεγγύης των κατοίκων του Βαλτινού, οι οποίοι εκτός από την υποχρέωση και το καθήκον τους να συγκεντρώσουν και να παραδώσουν τα σιτηρά τους, για την αντιμετώπιση της πείνας, διενήργησαν και έρανο μεταξύ τους και προσέφεραν επιπλέον άλλες 2.000 οκάδες σίτου στις κατά τόπους εφορίες.

Αψηφώντας τον επικείμενο κίνδυνο της πείνας των ιδίων αλλά και των οικογενειών τους, παρέκαμψαν το ατομικό τους συμφέρον και αποφάσισαν συνειδητά να προτάξουν ενός ηθικά ανώτερου και δίκαιου σκοπού, το γενικό συμφέρον.

Από την εφημερίδα «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ» της 9ης Σεπτεμβρίου 1941, σταχυολογήθηκε η είδηση, για το μεγαλείο της πράξης αυτής, που αποτελεί πηγή έμπνευσης, υπερηφάνειας και θαυμασμού, για το ανθρώπινο είδος πάνω στη γη.

Πρόκειται για την είδηση που αφορά στον έπαινο του Νομάρχη Τρικάλων, Σάββα Χώτζη προς τους κατοίκους του Βαλτινού, διότι παρά τη φτώχεια και την κατοχή που υφίστανται, οι ίδιοι οι κάτοικοι, αλλά και η χώρα μας, στάθηκαν ελεύθεροι από τις αναγκαιότητες, αλληλέγγυοι και ευγενείς προς τον «συνάνθρωπο», προσφέροντας βοήθεια και ελπίδα ζωής με ευχαρίστηση από το υστέρημά τους.

Η είδηση έχει ως εξής:

«Οι κάτοικοι Βαλτινού

Ο Νομάρχης κ. Χώτζης απηύθυνε προς τους κατοίκους της Κοινότητος Βαλτινού έγγραφον δια του οποίου εκφράζει και δια του τύπου την ευαρέσκειάν του προς τους κατοίκους της κοινότητος αυτής, οι οποίοι εκτός της υποχρεώσεώς των προς την συγκέντρωσιν, προσέφεραν και 2000 οκάδες σίτου εισέτι προερχομένας εκ του διενεργηθέντος εράνου μεταξύ αυτών.

Η ευγενής και μεστή αγνών αισθημάτων αλληλεγγύης χειρονομία των παραγωγών τούτων – τονίζει ο κ. Νομάρχης – με συνεκίνησε βαθύτατα.

Απευθύνω προς αυτούς θερμάς ευχαριστίας, ου μόνον εμού αλλά και της εργατικής ιδίας τάξεως, την οποίαν κυρίως ηθέλησαν να συνδράμουν, οι ευγενείς ούτοι παραγωγοί».

Για αυτήν την ανθρωπιστική πράξη των κατοίκων του Βαλτινού, θα μπορούσε να γραφτούν και να ειπωθούν πολλά.

Αν αναλογιστεί κανείς πόση δύναμη και πόση διάθεση αυτοθυσίας χρειάζεται, να θέσεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου, αυτοβούλως, κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της πείνας, την ώρα δηλαδή που ο συνεχής θανάσιμος κίνδυνος απειλεί τη ζωή σου αλλά και την οικογένειά σου, λόγω της επικείμενης πείνας και αυτό δεν επηρεάζει την συνείδησή σου, ώστε να αποφασίσεις μόνο για το ατομικό σου συμφέρον, και όχι για το γενικό, τότε γίνεται κατανοητό το μεγαλείο της πράξης αυτής.

Λαμβάνοντας υπόψη πως, το πρόβλημα του επισιτισμού οδήγησε στην κορύφωση της πείνας, που το χειμώνα του 1941-1942 είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια 100.000 ανθρώπων στη χώρας μας, ενώ οι απώλειες ζωών στα πεδία των μαχών ήταν 13.325 νεκροί, 62.663 τραυματίες και 1.278 εξαφανισθέντες, τότε επιβεβαιώνεται και δια του αποτελέσματος το μέγεθος της σημαντικότητας της πράξης αυτής.

Μια πράξη αλληλεγγύης, αδελφοσύνης, και ανθρωπισμού!

Μια πράξη πανανθρώπινης εμβέλειας, που παραπέμπει στον πυρήνα του χριστιανικού Λόγου!

Μια πράξη γενναιότητας, πολιτισμού και ηρωισμού. Φέγγος άσβεστο εσαεί, των ανώνυμων και ταπεινών της ζωής, που γίνονται επώνυμοι Δάσκαλοι της ιστορίας.

Η ιστορία ενός τόπου, το αφήγημα δηλαδή του παρελθόντος του, αποτελεί το θεμέλιο της ταυτότητάς του. Πάνω σ’ αυτό το θεμέλιο συγκροτείται ο πολιτισμός του, όχι μόνο με τη βαριά έννοια της κληρονομιάς του παρελθόντος, αλλά και μ’ αυτή του σύγχρονου πολιτιστικού αποτυπώματος.

Αξίζει να παραδειγματιστούμε και να σκεφτούμε όλοι, πόσο μεγαλείο έχουν οι πράξεις, κάθε φορά που οι άνθρωποι καταφέρνουν να παραμερίζουν το Εγώ, προς χάριν ενός ηθικά ανώτερου και δίκαιου σκοπού.

 Ως ελάχιστη τιμή κι ευγνωμοσύνη θα τους άξιζε ένα μνημείο, πάνω στο οποίο θα αναγράφονταν σε μαρμάρινη πλάκα με χρυσά γράμματα:

«Εδώ είναι η πατρίδα αυτών που έλαβαν δημόσιο έπαινο για την ανδρεία, την αλληλεγγύη, τον ανθρωπισμό,  και το μεγαλείο της Ελευθερίας τους από τις αναγκαιότητες».

 

Από το βιβλίο «Η Κοινότητα Βαλτινού» Του Δημήτρη Τσιγάρα.

Εκδόθηκε τον Αύγουστο του 2021 το νέο βιβλίο με τίτλο «Τα γενεαλογικά δέντρα του Βαλτινού», του Δημήτρη Τσιγάρα.

 

Πρόκειται για ένα έργο έρευνας (428 σελίδων), που αφορά τη γενεαλογική καταγραφή των οικογενειών που έζησαν στο χωριό Βαλτινό τη χρονική περίοδο 1850 έως το 2020.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Με την απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τον τουρκικό ζυγό, το 1881 άρχισε και η διοικητική οργάνωση της περιοχής, καθώς και κάποια υποτυπώδη καταγραφή ληξιαρχικών πράξεων.

Η κοινότητα Βαλτινού, καθώς και η εκκλησία προσπάθησαν να καταγράψουν με τα μέσα της εποχής σε βιβλία τις σημαντικές στιγμές της ζωής όλων των κατοίκων. Δυστυχώς όμως το 1938 μια πυρκαγιά στο δημοτικό σχολείο Βαλτινού, όπου τηρούνταν τα βιβλία της κοινότητας, κατέστρεψε σχεδόν όλο το αρχείο του Ληξιαρχείου.

Έτσι το υλικό και τα στοιχεία των γενεαλογικών δένδρων του Βαλτινού αντλήθηκαν από τα διασωζόμενα βιβλία της εκκλησίας Αγίου Αθανασίου Βαλτινού, το πρωτόκολλο γάμων, τα Βιβλία Θανάτων, το νέο βιβλίο ληξιαρχείου της κοινότητας Βαλτινού καθώς και από τα διάφορα παραρτήματα εκλογικών καταλόγων χρονολογούμενα από το 1928. Γι΄ αυτό το λόγω η έρευνα στα αρχεία που βρέθηκαν υπήρξε εξαιρετικά δύσκολη και σε ορισμένες περιπτώσεις τα στοιχεία συνεπικουρήθηκαν από προφορικές μαρτυρίες γερόντων του χωριού.

Ξεκινώντας από την γενεαλογική ρίζα, του γενάρχη και καταλήγοντας στους τελευταίους κλώνους του 2020, γίνεται μια γενεαλογική καταγραφή περίπου έξι γενεών.

Με τον όρο «γενάρχης» για κάθε οικογένεια εννοείται ο τελευταίος πρόγονος, για τον οποίο βρέθηκαν γραπτές αναφορές στο ονόματά του, είτε στα διάφορα βιβλία, ή έγγραφα της κοινότητας, είτε σε άλλες γραπτές πηγές, που προέκυψαν από την έρευνα.

Το φωτογραφικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε στην εργασία αυτή αντλήθηκε από τα προσωπικά αρχεία των κατοίκων Βαλτινού και κάποιες νεότερες αντλήθηκαν από το διαδίκτυο. Στα πρόσωπα που δεν υπάρχουν φωτογραφίες, ή δεν βρέθηκαν, ή δεν υπήρχαν καθόλου φωτογραφίες, ή δεν κατέστει δυνατό να είναι διαθέσιμες.

Η γενεαλογική καταγραφή των κατοίκων του Βαλτινού, έχει τη δική της αυτόνομη ανθρωπογεωγραφική αξία, την οποία θα έχουν στη διάθεσή τους οι απόγονοι, οι επιστημονικές κοινότητες και οι ιστορικοί του μέλλοντος καθώς διαφυλάττει και επιμηκύνει, τη συλλογική μας μνήμη και αφήνει πίσω το αποτύπωμα ενός γενεογράμματος, το γενεόγραμμα του Βαλτινού.

Δημήτρης Τσιγάρας.

Τα περίπτερα του Βαλτινού

 

Μια χαρακτηριστική ελληνική εικόνα στις πλατείες και στους δρόμους των ελληνικών πόλεων και χωριών, αποτελούν τα περίπτερα, τα μικρά κίτρινα κιόσκια, που συναντούσε κανείς και συναντά ακόμα και σήμερα, σε ολόκληρη τη ελληνική επικράτεια.

Τα μικρά ξύλινα κτίσματα, με τις τσίγκινες κωνικές σκεπές, που έδιναν παλαιότερα μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα, άλλα και αυτά με τα στέγαστρα από τέντες και διαφημιστικά σταντς που προσδίδουν στους δημόσιους χώρους ιδιαίτερη και χαρακτηριστική ελληνική ατμόσφαιρα, τονίζοντας έτσι την λαϊκή  κουλτούρα του τόπου μας.

Ο Περιπτεράς

Το περίπτερο καλύπτει έναν μικρό χώρο, 1,95 τ.μ. ίσα ίσα που χωράει να καθίσει ένας άνθρωπος.

Το επάγγελμα του περιπτερά έχει την ιδιομορφία να είναι μοναχικό-κοινωνικό.

Ο περιπτεράς καθηλωμένος ώρες στην ίδια καρέκλα εκτός από την πώληση των προϊόντων που διαθέτει το περίπτερο, έρχεται σε επαφή με πολλούς ανθρώπους.

Μόνος μέσα στο κατάστημά του σ΄ ένα κλουβί, το οποίο βρίσκεται συνήθως σε κεντρικό σημείο της γειτονιάς, έρχεται καθημερινά σε επαφή με πάρα πολλούς διερχόμενους περαστικούς αλλά και σταθερούς πελάτες. Πολλές φορές παρέχει διάφορες πληροφορίες στους διερχόμενους που ψάχνουν μια διεύθυνση, ένα σπίτι, ένα κατάστημα κλπ. ενώ η τηλεφωνική συσκευή διατίθεται για τηλεφωνήματα.

Από τη θεματική ενότητα «Τα ελληνικά περίπτερα» παρουσιάζεται παρακάτω μια σειρά από έγχρωμα σκίτσα του Δημήτρη Τσιγάρα που αφορούν εικόνες παλιών περιπτέρων.

Τον Αύγουστο του 1959 ανοίγει το πρώτο περίπτερο στο Βαλτινό, ιδιοκτησίας του Σπύρου Παπακώστα.

Ήδη από το 1950 το υπουργείο Εθνικής Άμυνας μεταβίβασε τις άδειες για την χρήση περιπτέρου σε ανάπηρους πολέμου, ανάπηρους εθνικής Αντίστασης καθώς και στα παιδιά των θυμάτων πολέμου, ως ανταμοιβή των υπηρεσιών υπό την μορφή κρατικής μέριμνας. Αργότερα με νέα διάταξη προστέθηκαν στους δικαιούχους και τα θύματα άμαχου πληθυσμού, οι ανάπηροι του Δημοκρατικού Στρατού, καθώς και τα θύματα ειρηνικής περιόδου.

Το κράτος παραχωρεί στον δικαιούχο μόνο το δικαίωμα εκμετάλλευσης του περιπτέρου, και όχι το ίδιο το περίπτερο.

Κατά καιρούς την εκμετάλλευση του περιπτέρου αυτού είχαν οι εξής: Ο Σπύρος, ο Ευάγγελος, ο Νίκος και η Βάια Παπακώστα, ο Δημήτριος Καλαμπάκας, ο Νίκος Καλαμπάκας, ο Βασίλειος Σταυρέκας, ο Γεώργιος Κατσιούλης,  ο Χρήστος Μπαρούτας, ο Αντώνης Μάμαλης, ο Ηλίας Καραθανάσης, ο Δημήτριος Σταμούλης, ο Απόστολος Μακρής, ο Βασίλης Σταμούλης, ο Θωμάς Μεγαρχιώτης, ο Αντώνιος Σταμούλης. 

Τη δεκαετία του 1980 άρχισε να λειτουργεί και το δεύτερο περίπτερο, με άδεια λειτουργίας της Ελένης χήρας Δημ. Γάκη. Την εκμετάλλευση αυτού του περιπτέρου είχαν οι εξής: ο Αλέκος Γάκης, ο Δημήτριος Κολοβελώνης, ο Κων/νος Βότσιος, ο Βασίλειος Βότσιος, και ο Δημήτριος Γάκης. Το περίπτερο αυτό σταμάτησε να λειτουργεί το 2010.

Εκδόθηκε το νέο βιβλίο με τίτλο «Η κοινότητα Βαλτινού» του Δημήτρη Τσιγάρα

 

Εκδόθηκε τον Μάιο του 2021 το νέο βιβλίο με τίτλο «Η κοινότητα Βαλτινού» του Δημήτρη Τσιγάρα.

Πρόκειται για ένα άλλο έργο έρευνας (270 σελίδων), που αφορά στη συγκέντρωση ενός σώματος μελετημάτων, το οποίο δίνει στον αναγνώστη, με τρόπο ευσύνοπτο αλλά διεισδυτικό, τα στοιχεία και τα γεγονότα που σημάδεψαν την κοινότητα και το χωριό Βαλτινό. Παράλληλα εξετάζονται και καταγράφονται τα διάφορα φυσιογνωμικά, γεωγραφικά και στατιστικά στοιχεία, η υλικοτεχνική υποδομή, το ανθρώπινο δυναμικό και τα διάφορα έργα και παρεμβάσεις που έγιναν κατά τη λειτουργία του θεσμού της κοινότητας.

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

Πρόλογος του συγγραφέα

Η παρούσα μελέτη, είναι ακόμα ένα έργο που το θέμα του βαδίζει στα ίχνη της τοπικής ιστορίας του Βαλτινού.

Η συνεχής διερεύνηση, καταγραφή και ανάδειξη του παρελθόντος –με επιμονή στον συγκεκριμένο τόπο, στη διεξοδική και εκτενή προσέγγιση όσον αφορά τη θεματολογία της συγγραφής και έκδοσης βιβλίων που αφορούν στο Βαλτινό– δεν οφείλεται σε μια στείρα τοπικιστική αντίληψη για τον γενέθλιο τόπο μου ή σε μια συνθηκολόγηση, μια υποταγή σε ανθρώπινη αδυναμία, αλλά αποτελεί για μένα ένα οδοιπορικό αναζήτησης της Ιθάκης. Της Ιθάκης ως σύμβολο κάθε ωραίου σκοπού που θέτει ο κάθε παθιασμένος άνθρωπος αγωνιζόμενος να τον πετύχει μέσα στη σκληρή πορεία της ζωής. Και βέβαια η Ιθάκη προσφέρει την ευκαιρία για το ωραίο ταξίδι. Άλλωστε κάθε τι αληθινά μεγάλο μέσα στη ζωή φαίνεται να είναι αναπόσπαστα δεμένο με το στοιχείο του πάθους.

Με σεβασμό λοιπόν στην τεκμηρίωση, τη μεθοδολογία και τους κανόνες της έρευνας, το βιβλίο «Η Κοινότητα Βαλτινού» προέκυψε μέσα από ένα ταξίδι και έχει ως στόχο τη συγκέντρωση ενός σώματος μελετημάτων, το οποίο να δίνει στον αναγνώστη, με τρόπο ευσύνοπτο αλλά διεισδυτικό, τα στοιχεία και τα γεγονότα που σημάδεψαν την κοινότητα και το χωριό Βαλτινό, αποκαλύπτοντας την αφετηρία, τη διαδρομή και την εξέλιξή του.

Με τον όρο «Κοινότητα» νοείται μία ομάδα ανθρώπων που ζουν σε ένα κοινό περιβάλλον, αλλά ταυτόχρονα νοείται και η διοικητική αρχή της.

Εκδόθηκε το νέο βιβλίο με τίτλο «Ο ναός Αγίου Αθανασίου Βαλτινού» του Δημήτρη Τσιγάρα.

 

Εκδόθηκε τον Μάρτη του 2021 το νέο βιβλίο με τίτλο «Ο ναός Αγίου Αθανασίου Βαλτινού» του Δημήτρη Τσιγάρα.

Πρόκειται για ένα έργο έρευνας (240 σελίδων), που συνδέεται με τις ιστορικές παρακαταθήκες του τόπου μας.

Για περισσότερες πληροφορίες όσον αφορά την ύλη του βιβλίου, τον σκοπό και τους στόχους του παρουσιάζονται παρακάτω στον Πρόλογο του συγγραφέα.

Πρόλογος

Ο τόπος μας είναι ο κόσμος μας, τον κουβαλάμε μέσα μας, διαμορφώνει το χαρακτήρα μας, μας πληγώνει αλλά τον αγαπάμε, τον πληγώνουμε αλλά μας ανέχεται. Αυτή η βαθιά σχέση με τον τόπο μας, μας κάνει να αγαπάμε και να πονάμε τον οποιονδήποτε τόπο. Βάση και αφετηρία της ζωής μας είναι το χωριό μας, η γειτονιά μας, οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας. Οι μνήμες και τα βιώματα που έχουμε από τον τόπο μας είναι η πολύτιμη προσωπική ιδιοκτησία μας, πού μένει ανέπαφη σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μας, μέχρι τον αναπόφευκτο θάνατό μας.

Τα μνημεία και τα κτίσματα δεκάδων αιώνων που έχουν διασωθεί έως σήμερα, αποτελούν τα τεκμήρια της συλλογικής μας μνήμης στον χρόνο και τον χώρο και μας δίνουν πληροφορίες για τον τρόπο ζωής και τις σχέσεις των ανθρώπων με αυτά. Αποτελούν την συνέχεια μιας πορείας και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Οφείλουμε να διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού αυτή την κληρονομιά, που μας βοηθάει να γνωρίζουμε καλά το παρελθόν μας, ώστε να μπορέσουμε να στηρίξουμε το παρόν και να οικοδομήσουμε σε σταθερά θεμέλια το μέλλον των επόμενων γενεών.

Η παρούσα μελέτη καταγράφει τα ιστορικά, εκκλησιαστικά και λαογραφικά στοιχεία που σχετίζονται με το ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλτινού, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των κατοίκων και τις τελετουργικές συνήθειες σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας.

Κυκλοφόρησε το βιβλίο με τίτλο «Η ιστορία του Αθλητικού Ομίλου Βαλτινού Τρικάλων»

 

Πρόκειται για ένα βιβλίο έρευνας και καταγραφής, το οποίο αναφέρεται στην ιστορία της ποδοσφαιρικής ομάδας του Α.Ο. Βαλτινού.

Το βιβλίο, που ήδη κυκλοφόρησε από τον Μάρτιο του 2020 και βρίσκεται προς διάθεση του κοινού, εξέδωσε το Δ.Σ. του Α.Ο. Βαλτινού και αφορά στην καταγραφή, στη διάσωση και στην προβολή των στοιχείων της 60χρονης αθλητικής - ποδοσφαιρικής ιστορίας της ομώνυμης ομάδας.

Μέσα από τις 272 σελίδες αυτού του βιβλίου, (επενδυμένες με πλούσιο φωτογραφικό υλικό), ο αναγνώστης θα βρει όλα τα στοιχεία της ομάδας, θα γνωρίσει την ιστορία της, τα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα, τα μικρά και μεγάλα μυστικά της τοπικής ερασιτεχνικής διοργάνωσης, τους παράγοντες, τους ποδοσφαιριστές, τους φιλάθλους και γενικότερα όλον τον κόσμο που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σχετίστηκε με το τοπικό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.

Στο εισαγωγικό σημείωμα του συγγραφέα αναφέρονται τα εξής:

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

του Δημήτρη Τσιγάρα

Ξεκινώντας τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, μου ήρθε στο νου αυτό που είπε ο Γάλλος φιλόσοφος Κριστιάν Μπρομπερζέ: «Το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό ασήμαντο πράγμα του κόσμου».   

Αυτή η αναιρετική αντίφαση, θα μπορούσε να δώσει τροφή για σκέψη και προβληματισμό και να προβάλλει, μέσα από την αντίθεσή της, χωριστά για τον καθένα μας, το ερώτημα: «Τι είναι το ποδόσφαιρο;».

Σε προσωπικό επίπεδο, προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα, προέκυψαν διάφοροι συνειρμοί, μνήμες και βιώματα, που συγκρότησαν την προσωπική μου άποψη και γνώμη.

Για μένα λοιπόν, ποδόσφαιρο είναι οι μνήμες, ενός μοναχικού πιτσιρίκου, σε μια άδεια αυλή, να προσπαθεί να κάνει τσαλιμάκια με μια μπάλα.