Αφιερωμένο στις Τουρκάλες, σεισμόπληκτες μάνες
Ὁ
κῦρ Βοριᾶς παράγγειλε οῦλων τῶν καραβιῶνε.
«Καράβια π’ ἀρμενίζετε, κάτεργα ποῦ κινᾶτε,
ἐμπᾶτε στὰ λιμάνια σας, γιατὶ θὲ νὰ
φυσήξω,
ν’ ἀσπρίσω κάµπους καὶ βουνά, νὰ κρυώσω κρυαῖς βρυσούλαις,
κι’ ὀσά βρω µεσοπέλαγος, στεργιᾶς θὲ νὰ τὰ ῥήξω.»
Κι ὅσα καράβια τ’ ἄκουσαν, ὅλα λιμάνι πιάνουν,
τοῦ κῦρ ᾿Αντριᾶ τὸ κάτεργο µέσα βαθιὰ ἁρμενίζει.
«Δὲ σὲ φοβοῦμαι, κῦρ Βοριᾶ, φυσήσῃς δὲ φυσήσῃς,
τί ἔχω καράβι ἀπὸ καρυὰ καὶ τὰ κουπιὰ πυξάρι,
ἔχω κι’ ἀντέναις προύντζιναις κι’ ἀτσάλενα κατάρτια,
ἔχω πανιὰ µεταξωτά, τῆς Προύσας τὸ µετάξι,
ἔχω καὶ καραβόσχοινα ἀπὸ ξανθῆς μαλλάκια·
κ’ ἔχω καὶ ναύταις διαλεχτούς, ὅλο ἄντρες τοῦ πολέµου,
κ’ ἔχω κ’ ἕνα ναυτόπουλο, ποῦ τοὺς καιροὺς γνωρίζει,
κ’ ἐκεῖ ποῦ στήσω μιὰ φορὰ τὴν πλώρη δὲ γυρίζω.»
«Ἀνέβα, βρὲ ναυτόπουλο, στὸ μεσιανὸ κατάρτι,
γιὰ νὰ διαλέξῃς τὸν καιρό, νὰ ἰδῇς γιὰ τὸν ἀέρα.»
Παιζογελῶντα ἀνέβαινε, κλαίοντας κατεβαίνει.
«Τὸ τί εἶδες βρὲ ναυτόπουλο, αὐτοῦ ψηλὰ ποῦ πῆγες;
—Εἶδα τὸν οὐρανὸ θολὸ καὶ τἄστρα µατωμένα,
εἶδα τὴ µπόρα ποῦ ἄστραψε καὶ τὸ φεγγάρι ἐχάθη,
καὶ στῆς Ἀττάλειας τὰ βουνὰ ἀστραχαλάζι πέφτει.»
Ὥστε νὰ εἰπῇ, νὰ χαλοειπῇ, νὰ καλοκουβεντιάσῃ,
βαρειὰ φουρτοῦνα πλάκωσε καὶ τὸ τιµόνι τρίζει,
ἀσπρογυαλίζει ἡ θάλασσα, σιουρίζουν τὰ κατάρτια,
σκώνονται
κύματα βουνά, χορεύει τὸ καράβι,
σπηλιάδα τοῦ ρθε ἀπὸ τὴ µιά, σπηλιάδα ἀπὸ τὴν ἄλλη,
σπηλιάδα ἀπὸ τὰ πλάγια του κ’ ἐξεσανίδωσέ το.
Γιόμισε ἡ θάλασσα παννιά, τὸ κῦμα παλληκάρια,
καὶ τὸ μικρὸ ναυτόπουλο σαράντα μίλλια πάγει.
Ὅλαις οἱ μάνναις κλαίγανε κι’ ὅλαις παρηγορειοῦνται,
μὰ μιὰ μαννοῦλα ἕνοῦ παιδιοῦ παρηγοριὰ δὲν ἔχει.
Βάνει τοῖς πέτραις στὴν ποδιά, τὰ τρόχαλα στὸν κόρφο,
πετροβολάει τὴ θάλασσα καὶ τροχαλάει τὸ κῦμα.
«Θάλασσα, πικροθάλασσα καὶ πικροκυματοῦσα,
πὄπνιξες τὸ παιδάκι µου, π’ ἄλλο παιδὶ δὲν ἔχω.
—Δὲ φταίω ἡ δόλια θάλασσα, δὲ φταίω ἐγὼ τὸ κῦμα,
μὸν φταίει ὁ πρωτοµάστορας ποῦ φτειάνει τὰ καράβια,
καὶ τὰ πελέκαγε φτενὰ καὶ τὰ γυρίζει ὁ ἀέρας,
καὶ χάνω τὰ καράβια µου ποῦ εἶναι δικά μ’ στολίδια,
χάνω τὰ παλληκάρια µου, ὁποῦ μὲ τραγουδοῦνε.»
