Αγαπημένου αντρόγυνου ήταν ου Βασίλτς μι την γυναίκα του! Πιδιά δεν είχαν κι όλ' την αγάπη την έδουνι ου ένας στουν άλλουν! Ου Βασίλτς πάεινι στου καφινείου κι κάθουνταν ως αργά μι την παρέα τ' ικεί! Η γυναικα του τουν καρτιρούσι κάθι βράδ' μι αγουνία κι λαχτάρα γιά να αγκαλιαστούν ύστιρα στου κριββάτ όλ' τ' νύχτα!
Ένα βράδ' όμους ου Βασίλτς γύρτσει αρχήτιρα στου σπίτ'! Η γυναίκα του
παραξινέφκει. ανησύχσει κιόλας κι τουν ρώτσει:
-Τι έπαθις ρε Βασίλ' κι γύρσεις τόσου αγλήγουρα; Γιατί δε κρέντς; Έχεις τίπουτα
πουνίδια; Σαν να βηχάς λίγου μι φαίνιτι!
-Να, ρε γυναίκα! Πήγα στουν Γιατρό γιατί μι πόνισι ου λιμός κι βηχούσα
πουλύ τώρα του δειλνό κι μ' είπι να κόψου τα τσιγάρα! Να τα πιτάξου
σιαπέρα μ' είπι γιά να σταματήσου να βηχάου!
-Έμ! Καλά σ' είπι ρα Βασίλ'! Να του κόψς του ρημάδι, δλειά είνι αυτή, όλ' την' ώρα πάφα
-πούφα τι να σι κάν κι ο λαιμός; Κάτ ξέρν κι οι γιατροί!
Τα 'κουψι τα τσιγάρα ου Βασίλτς κι σταμάτσι να βηχάει! Στιναχουριούνταν όμους
που δε μπουρούσι να τραβήξ' τσιγάρου κι του γύρτσει στου πχιουτό! Δε πέρασι
πουλύς κιρός κι ένα βράδ' γύρσει πάλι αρχήτιρα στου σπίτ διπλουμένους κι
στιναχουρημένους! Παραξινέφκει κι ανησύχσει πάλι η γυναίκα τ’ κι τουν ρουτάει:
-Τι έπαθις πάλι ρε Βασίλ πάλι κι είσι διπλουμένους; Έχ'εις τίπουτα πουνίδια πάλι;
Μήπους σ' έπιασι σφαϊό; Πές μι, γιατί δε μι λές;
-Να ρε γυναίκα, μι πόνισι λίγου του στουμάχι, πήγα στου γιατρό κι μ' είπι να
κόψου του πχιουτό!
-Μμ! Καλά σ' είπι ρε Βασίλ'! Κάθι βράδ' στα μαγαζιά μέχρι αργά πίντι
πουλύ. Στουμάχι είνι κι αυτό, πόσο θ' αντέξ'; Να του κόψς γιά να γιρέψς! Κάτ'
ξέρν παραπάν οι γιατροί!
Τι να κάν' κι ου Βασίλτς, τόκουψι κι του πχιουτό. Πέρασι πάλι λίγους κιρός κι
ένα βράδ' γύρσει πάλι νουρίς ου Βασίλτς στου σπίτ! Αυτή τη φουρά είχι του κεφάλι κατιβαζμένου κι ήταν μούτους, δεν κρένουνταν ντίπ!
-Τι Βάσανου έχ'ς πάλι ρε Βασίλ', γιατί δεν κρέντς; Γιατί δε μι λές ρε;
Θα μι σκάισς!
Μι τα πουλλά λέει ου Βασίλτς:
-Να ρε γυναίκα, είχα κάτ' αντράλις ι προυχτές κι πήγα στου Γιατρό! Μι' ιξέτασι
κι μ' είπι να κόψου κι τ' άλλου!
-Ποιό άλλου πάλι ρε Βασίλ’;
-Να μα, αυτή τη δλειά που φκιάνουμι τα μισμέρια κι του βράδυ στου κριββάτ', ξέρτς
ισύ!
-Α ρα τώρααα!!! Τήρα τη δ’λειά σ' ισύ! Ισύ νουμίζς όλα τα ξέρν οι γιατροί! Τη τυφλαμάρα
τς τη κακιά ξέρ’ν κι αυτοί!
