Στο
διπλανό τραπέζι δύο ηλικιωμένοι κύριοι παίζουν παθιασμένα τάβλι. Είναι
πεπεισμένοι ότι τα πάντα είναι θέμα τύχης. Της μιλούν, την προκαλούν, τη
βρίζουν, αλλά και της γλυκομιλούν.
Ακόμη
και αν δεν το γνωρίζουν, είναι σύμφωνοι σε αυτό που έχει γράψει ο Γκαίτε: «Ο ιστός του κόσμου είναι χτισμένος από
αναγκαιότητες και τυχαιότητα. Η διάνοια του ανθρώπου τοποθετεί τον εαυτό της
μεταξύ των δύο και τα ελέγχει. Μελετά την αναγκαιότητα και την αιτία της
ύπαρξής της, ξέρει πως η τυχαιότητα είναι διαχειρίσιμη, μπορεί να ελεγχθεί, να
χρησιμοποιηθεί».
Γιατί
πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι πριν ρίξουν την «τυχερή» ζαριά βάζουν σε εφαρμογή
μικρά μυστικά τους: το φύσημα των ζαριών, τη γωνία του χεριού, την ταχύτητα, τη
φορά με την οποία ρίχνουν. Στο τέλος βέβαια η μόνιμη επωδός είναι: «Ρίξε μια
ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή!»
Καλή
και τυχερή χρονιά, λοιπόν, σε όλους!
