Μέσα
στο απαλό φως του δειλινού, κάποιες γυναίκες στέκονται στην εξοχή, ντυμένες με
το άρωμα της φύσης και τη σιωπηλή σοφία της παράδοσης. Στα μαλλιά τους στεφάνια
από κλήδονα - σύμβολα της Άνοιξης, της αναγέννησης, και της προσμονής. Είναι
παραμονή Πρωτομαγιάς, και το παλιό έθιμο ζωντανεύει ξανά, όχι απλώς σαν τελετουργικό,
αλλά σαν μία πράξη σύνδεσης: με τη γη, τον κύκλο του χρόνου, τον εαυτό τους.
Οι
εικόνες μοιάζουν σχεδόν αρχετυπικές, μια μυσταγωγία που θα μπορούσε να ξεπηδήσει
από σελίδες αρχαίων ελληνικών παραδόσεων. Θυμίζουν Διονυσιακές τελετές, εκεί
που η φύση γινόταν καθρέφτης του ανθρώπου, και ο άνθρωπος μέρος του φυσικού
ρυθμού. Οι γυναίκες δεν μαζεύουν απλώς φυτά - μαζεύουν μνήμες, τραγούδια, γέλια,
και τα περνούν από γενιά σε γενιά, με την απλότητα και τη δύναμη του
αυθεντικού.
Ο
Εκπολιτιστικός Σύλλογος του χωριού φροντίζει κάθε χρόνο να αναβιώνει αυτή τη
στιγμή. Δεν πρόκειται μόνο για διατήρηση ενός εθίμου - είναι μια αντίσταση στη
λήθη, ένα κάλεσμα στη συλλογική ταυτότητα. Στην εποχή της ταχύτητας και του
ψηφιακού θορύβου, η στροφή στη γη και στις ρίζες μοιάζει με πράξη επαναστατική.
Οι
γυναίκες αυτές, μέσα στο πράσινο τοπίο, μοιάζουν να συνομιλούν με κάτι αρχέγονο.
Κι ίσως εκεί, στην πιο απλή κίνηση - το μάζεμα του κλήδονα - κρύβεται η πιο
σύνθετη αλήθεια: πως όσο κρατάμε ζωντανή την επαφή με τη φύση και την παράδοση,
κρατάμε ζωντανό και τον εαυτό μας.
