Δευτέρα 4 Ιουνίου 2018

Για μια πλάκα χρυσού (περιστατικό στα τέλη της δεκαετίας του 1970)


Του Κώστα Κατσαρού 

Στο τελωνείο έφθασε με κόπο και ιδρώτα,
ήταν σημάδια της στιγμής και της κρυφής αγωνίας,
κάπου μακριά στην ξενιτειά, ποιος ξέρει και που αλλού,
με τι πραμάτειες ή δουλειές τα μάζεψε με ζήλο
και για να βγούνε όλα αυτά, τρανή περιουσία!
τι χάθηκε αφειδώλευτα σε δάκρυα και πόνο,
σε σκοτεινούς διάδρομους και σάλες πνιγηρές,
ίσως νάταν και τίμια, που όμως αμφιβάλλω

γρήγορα απλά και εύκολα τα χρώματα αλλάζουν,
το μαύρο γίνεται λευκό και το λευκό μαυρίλα
κι απ’ τη μίξη όλων αυτών γκρίζα βγαίνει βαλίτσα
κατάγιομη πλάκες χρυσού την όραση τυφλώνουν
και μονομιάς τα όνειρα πολύ κοντά σιμώνουν

τα μάτια ανοιγοκλείνουνε απ’ το πολύ το θάμπος,
όλα μπορεί ν’ αλλάξουνε μέσα σε μια στιγμή

-πάρε μια πλάκα νεαρέ τελώνη και στοχάσου,
πως η ζωή σου η φτωχή το τέρμα της θα έχει!

κρίσιμο στιγμιαίο ερώτημα δοκιμασίας,
πλούτος ή ευτυχία;
αν ψηλά κι απόρθητα κάστρα ήθους μέσα σου δεν έχτισες!

δίλημμα αμφιβολίας αιωρείται,
απατηλός πλούτος ή αληθινή ευτυχία;
αν ψηλά κι απόρθητα κάστρα ήθους μέσα σου δεν έχτισες!

επικοινωνιστε μαζι μας