Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017

ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΝΤΡΑ: Οι πολίτες του Βαλτινού στην πρώτη γραμμή του αγώνα



Επανερχόμαστε στο ζήτημα της εγκατάστασης μονάδας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με καύση βιορευστών στο Βαλτινό για δυο λόγους:
Αφενός για να διατυπώσουμε με σαφήνεια τις θέσεις μας, όπως αυτές διατυπώθηκαν στη μεγαλειώδη σε συμμετοχή και αποφασιστικότητα συγκέντρωση των κατοίκων, που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Κυριακή στο Βαλτινό, καθώς το υπαγορευμένο εξ αποστάσεως δελτίο τύπου του γραφείου τύπου του Δήμου, όσον αφορά τη δική μας τοποθέτηση ήταν «άλλα αντί άλλων» και αφετέρου για να σχολιάσουμε την μεταγενέστερη στάση των τοπικών κοινοβουλευτικών εκπροσώπων της κυβέρνησης.
Ι. Αναδείξαμε στη συγκέντρωση των κατοίκων το διττό ζήτημα τόσο της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης της περιοχής μετά την αδειοδότηση της συγκεκριμένης μονάδας από τον Γ.Γ. της αποκεντρωμένης διοίκησης Θεσσαλίας, αλλά και της έλλειψης δημοκρατικής νομιμοποίησης της απόφασης αυτής, αφού δεν είναι δυνατό σε μια δημοκρατία τη στιγμή που όλα τα συλλογικά όργανα των εκλεγμένων από τους κατοίκους αντιπροσώπων να γνωμοδοτούν σχεδόν ομόφωνα αρνητικά και ενάντια στην εγκατάσταση της ρυπογόνου μονάδας, ένα διορισμένο από την κυβέρνηση στέλεχος, να την αδειοδοτεί βασιζόμενος σε έωλη και ασύμβατη με την πραγματικότητα επιχειρηματολογία.
Η μεταφορά φερτών υλικών, η καύση επικίνδυνων για τη δημόσια υγεία βιορευστών (διαφόρων τύπων υπολειμμάτων ελαίων), η παντελής έλλειψη κεντρικού και επιστημονικά οριοθετημένου χωροταξικού σχεδιασμού εκ μέρους όλων των τελευταίων κυβερνήσεων, ήταν από τα ζητήματα που ανέδειξε στην τοποθέτηση του, ο επικεφαλής της δημοτικής μας παράταξης, Δημήτρης Παπαθανασίου.

Τι να μου κάμει η σταλαγματιά.

Από το έργο η «Αμοργός» του Νίκου Γκάτσου


...Τι να μου κάμει η σταλαγματιά που λάμπει στο μέτωπο σου;
Το ξέρω πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνός τ' όνομα του
Το ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Μα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Μόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις
Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει
Και να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
Άνθη πουλιά ελάφια
Να βρείς μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη
Να πιάσεις από τα λουριά του Αχιλλέα τ' άλογα
Αντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις
Τον ποταμό να λιθοβολείς όπως η μάνα του Κίτσου.
Γιατί κι εσύ θα' χεις χαθεί κι η ομορφιά σου θα' χει γεράσει.
Μέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Πάρ' το σημαία της ζωής να σαβανώσεις τον θάνατο
Κι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Κι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη
Όπως εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ του πιγκουΐνου
Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα' ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν' ανθίσει μόνο
Λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη...

επικοινωνιστε μαζι μας