Μάνος Χατζιδάκις – Εκατό Χρόνια Μουσικής Ευγένειας

 

Σαν σήμερα, 23 Οκτωβρίου 1925, γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις.
Φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση ενός δημιουργού που δεν υπήρξε απλώς συνθέτης, αλλά ένας τρόπος να ακούμε, να σκεφτόμαστε και να αισθανόμαστε τον κόσμο. Η μουσική του δεν περιορίστηκε ποτέ σε νότες, έγινε γλώσσα ψυχής, καθρέφτης της ελληνικότητας και της ανθρώπινης ευαισθησίας.

Ο Χατζιδάκις έζησε ανάμεσα σε δύο κόσμους: τον λυρισμό και την ειρωνεία, το φως και τη σκιά, τη ρεαλιστική πόλη και το ονειρικό της αντίγραφο. Από τα λαϊκά τραγούδια των συνοικιών μέχρι τα πιάνα των ρεσιτάλ, κατάφερε να συνδέσει τον Μάρκο Βαμβακάρη με τον Μότσαρτ, τη ρεμπέτικη ψυχή με την ευρωπαϊκή αρμονία. Δεν προσπάθησε να ενώσει τα άκρα, τα συμφιλίωσε μέσα του, τα έκανε να συνομιλούν με φυσικότητα και τρυφερότητα.

Η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι είναι βαθιά στοχαστική, σχεδόν φιλοσοφική. Μιλά για το αόρατο, για το “παιδί μέσα μας” που δεν παύει να ελπίζει. Στις μελωδίες του κατοικεί μια εσωτερική Ελλάδα – όχι αυτή των γεωγραφικών ορίων, αλλά εκείνη της ψυχής, του φωτός, της μελαγχολίας που δεν απελπίζεται. Είναι η Ελλάδα των ποιητών, των ονείρων, των απλών ανθρώπων που αγαπούν τη ζωή με σεμνότητα.

Εκατό χρόνια μετά τη γέννησή του, ο Χατζιδάκις εξακολουθεί να είναι παρών – όχι μόνο μέσα από τη μουσική του, αλλά ως στάση ζωής. Μας υπενθυμίζει πως η τέχνη δεν είναι διακόσμηση, αλλά πράξη ευγένειας, εσωτερικής αντίστασης απέναντι στη χυδαιότητα του καιρού. Μας καλεί να ξαναδούμε τον κόσμο με καθαρά μάτια, να αναζητήσουμε την ομορφιά εκεί όπου δεν φαίνεται.

Ίσως, τελικά, το έργο του να είναι μια συνεχής προσευχή για την αρμονία του ανθρώπου με τον εαυτό του και τον κόσμο. Όπως έλεγε ο ίδιος: «Η μουσική δεν είναι για να μας διασκεδάζει· είναι για να μας θυμίζει ποιοι είμαστε».

Κι αυτό, εκατό χρόνια μετά, είναι το πιο διαρκές δώρο του Μάνου Χατζιδάκι: μια μουσική που δεν γερνά, γιατί έχει μέσα της την αιώνια νεότητα της ψυχής.

Εργασίες καλλωπισμού και αναδάσωσης στο Βαλτινό

 

Η Τοπική Κοινότητα Βαλτινού προχώρησε πρόσφατα σε εργασίες καλλωπισμού και διαμόρφωσης σε διάφορους χώρους του χωριού, με στόχο τη βελτίωση της αισθητικής εικόνας και της λειτουργικότητας τους. Οι παρεμβάσεις έγιναν ειδικότερα στην είσοδο του χωριού από τα Ματσουκέικα, καθώς και στην είσοδο από το Δενδροχώρι, στη θέση του κοιμητηρίου.

Ο Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας, κ. Βάιος Τσιγάρας, τόνισε ότι σύντομα αναμένεται να πραγματοποιηθεί και η αναδάσωση της περιοχής, δηλαδή η αποκατάσταση των δέντρων που κόπηκαν το 2022. Τα πλατάνια στη θέση «Πλατάνια», παραπλεύρως του κοιμητηρίου Βαλτινού, είχαν προσβληθεί από τον μύκητα «μεταχρωματικού έλκους» και κρίθηκε απαραίτητο να αφαιρεθούν για λόγους ασφάλειας και υγείας των υπόλοιπων δέντρων.

Η πρωτοβουλία της Τοπικής Κοινότητας αναμένεται να βελτιώσει την εικόνα του χωριού, να ενισχύσει την ποιότητα του περιβάλλοντος χώρου και να προσφέρει ένα πιο φιλόξενο και ασφαλές περιβάλλον για τους κατοίκους και τους επισκέπτες. Η αναδάσωση θα σηματοδοτήσει μια νέα αρχή για την περιοχή, επαναφέροντας το πράσινο και την φυσική ομορφιά που διακρίνει το Βαλτινό.

ΒΑΤΟΣ

 

Κάθομαι μπροστά στον βάτο και στο μυαλό μου συνθέτω πρόχειρα ένα χάικου:

σγουρά κεφάλια

προβάλλουν κοιμισμένα

τα βατόμουρα

Ναι, επειδή ακόμα και ο βάτος, έχει τις όμορφες στιγμές του. Το αγκαθωτό κλαδί του που προξενεί ενόχληση και αυξημένη προσοχή, όταν περνάμε δίπλα του, μας αποζημιώνει όταν ανθίζει και όταν φορτώνεται με τα κόκκινα πρώτα κι ύστερα τα μαύρα μούρα του. Τον χειμώνα τα σγουρά φύλλα του παίρνουν ένα άλικο χρώμα που μεταβάλλεται γρήγορα σε κίτρινο που λαμπυρίζει, προτού καταπέσουν κι αφήσουν γυμνό τον θάμνο σαν ένα ξερό κι εντελώς νεκρωμένο σώμα. Καίγεται δύσκολα, ακόμα και ξεραμένος. Ίσως γι’ αυτό κάποια πυριφλεγής εικόνα του βόλεψε τόσο τη γνωστή αναφορά της Παλαιάς Διαθήκης. Ας ήταν και η αγάπη μας έτσι: ένας άκαυτος βάτος. 

Του Ηλία Κεφάλα