Κάθομαι μπροστά στον βάτο και στο μυαλό μου συνθέτω
πρόχειρα ένα χάικου:
σγουρά κεφάλια
προβάλλουν κοιμισμένα
τα βατόμουρα
Ναι, επειδή ακόμα και ο βάτος, έχει τις όμορφες στιγμές του. Το αγκαθωτό κλαδί του που προξενεί ενόχληση και αυξημένη προσοχή, όταν περνάμε δίπλα του, μας αποζημιώνει όταν ανθίζει και όταν φορτώνεται με τα κόκκινα πρώτα κι ύστερα τα μαύρα μούρα του. Τον χειμώνα τα σγουρά φύλλα του παίρνουν ένα άλικο χρώμα που μεταβάλλεται γρήγορα σε κίτρινο που λαμπυρίζει, προτού καταπέσουν κι αφήσουν γυμνό τον θάμνο σαν ένα ξερό κι εντελώς νεκρωμένο σώμα. Καίγεται δύσκολα, ακόμα και ξεραμένος. Ίσως γι’ αυτό κάποια πυριφλεγής εικόνα του βόλεψε τόσο τη γνωστή αναφορά της Παλαιάς Διαθήκης. Ας ήταν και η αγάπη μας έτσι: ένας άκαυτος βάτος.
Του Ηλία Κεφάλα
