Η
εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου
διεθνώς και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την αρχιτεκτονική ασφαλείας του
πλανήτη.
Ο
Πούτιν, ως εκπρόσωπος της Ρωσίας, η οποία είναι ένα από τα μόνιμα μέλη του
Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, δηλαδή ένας από τους βασικούς πυλώνες της
παγκόσμιας τάξης, αμφισβητεί με την πολεμική εισβολή του το απαραβίαστο των
συνόρων –μια απαράβατη αρχή του διεθνούς δικαίου– χωρίς όμως, για αυτή την ενέργειά
του, να μπορεί κανείς να του καταλογίσει ποινικές ευθύνες.
Επιχείρησε
να δικαιολογήσει την εισβολή παρουσιάζοντας στο διάγγελμά του ένα αφήγημα που
σβήνει από τον χάρτη την Ουκρανία και ξαναγράφει την Ιστορία σύμφωνα με τις
επιθυμίες του. Βέβαια ο λαός της Ρωσίας δεν ρωτήθηκε αν επιθυμούσε ή όχι αυτή
την εισβολή στην Ουκρανία.
Η
πράξη αυτή του Πούτιν, είναι μια πράξη που δείχνει τον δρόμο της αυθαιρεσίας
στις διεθνείς σχέσεις και ανοίγει τις ορέξεις κάθε επίδοξου τυράννου, να μην
ενδιαφέρεται για το διεθνές δίκαιο και να επιβάλλει τις επιθυμίες του ατιμωρητί,
βασιζόμενος στην εξουσία του και στην ισχύ των όπλων του.
Η
στάση του Πούτιν απέναντι στην Ιστορία θυμίζει σε εμάς τους Έλληνες έντονα τον Ρετζέπ
Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος αποκηρύσσει τη Συνθήκη της Λωζάννης που ορίζει τα
σύνορα της σημερινής Τουρκίας, θεωρώντας τη ένα λάθος του Κεμάλ. Ενώ συγχρόνως
επικαλείται κάποια άλλα άρθρα της ίδιας Συνθήκης, τα οποία θεωρεί βολικά για τα
συμφέροντά του, για να θέσει θέμα κυριαρχίας ελληνικών νησιών του Αιγαίου όπου
είναι εγκατεστημένα ελληνικά στρατεύματα.
Στην
παγκόσμια ιστορία έχουμε πάμπολλες αντίστοιχες περιπτώσεις ηγετών που, κατά το
δοκούν, ο καθένας αμφισβήτησε και καταπάτησε το διεθνές δίκιο, χωρίς να
λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη, για τα πολεμικά του εγκλήματα και τα δεινά που
επέφερε στον πλανήτη.
Η
ιστορία δηλαδή, μας διδάσκει πως τις αποφάσεις των πολέμων δεν τις λαμβάνουν οι
λαοί. Τις αποφασίζουν οι ηγέτες, εν ονόματι των λαών τους. Βασιζόμενοι στην
εξουσία τους, φροντίζουν να δημιουργούν ερείσματα, προφάσεις κι επιφάσεις για
να στηρίζουν και να δικαιολογούν τις ένοπλες θηριωδίες τους, και βέβαια οι
πραγματικές αιτίες κρύβονται πίσω από τα συμφέροντα των ολιγαρχιών που
εκπροσωπούν).
Όμως
είναι άλλο πράγμα, ο ηγέτης να πράττει εν ονόματι του λαού και άλλο πράγμα να πράττει
κατ’ εντολή του λαού.
Θα
μπορούσε να υπάρξει στο μέλλον, η δυνατότητα αποτροπής στα φιλόδοξα σχέδια κάθε
επίδοξου εισβολέα - ηγέτη, αν από τους Διεθνείς Παγκόσμιους Οργανισμούς (ΟΗΕ, Διεθνή δικαστήρια κλπ.), δημιουργούνταν
εκείνο το νομικό πλαίσιο, που θα προέβλεπε τον τρόπο λήψης αποφάσεως της
ένοπλης εισβολής από μία χώρα σε μια άλλη χώρα.
Για
να αποφασιστεί ένας πόλεμος θα πρέπει οι ηγέτες να θέτουν το ζήτημα στην
ετυμηγορία του λαού και να αποφασίζει ο λαός, με εκλογές ή δημοψήφισμα, εάν
επιθυμεί τον πόλεμο ή τη διπλωματική λύση των διαφορών. Να θεωρείται δηλαδή
«έγκλημα πολέμου» η αυθαίρετη απόφαση του ηγέτη, για έναρξη πολεμικών
επιχειρήσεων χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της πλειονότητας του λαού του. Να
δούμε ποια Σπαρτιάτισσα μάνα και ποιος Σπαρτιάτης γονέας θα είχε τη δύναμη να
πει: «ή ταν, ή επί τας», και θα ψήφιζε υπέρ μιας εμπόλεμης σύρραξης, όταν την
επόμενη μέρα θα έπρεπε να αποχαιρετίσει το παιδί του που θα έφευγε για τα πεδία
των μαχών; Και βέβαια, μετά το τέλος του πολέμου, ο αυθαιρεσίας ηγέτης με τους
επιτελάρχες του να αντιμετωπίζουν την ποινή του θανάτου, από τα Διεθνή
Δικαστήρια.
Με
την πεποίθηση ότι αυτή η πρόταση είναι εφικτή να πραγματοποιηθεί καθώς
στηρίζεται στις Δημοκρατικές αξίες για τη διασφάλιση της Παγκόσμιας Ειρήνης και
της ευημερίας, καλώ όλες τις υγιείς δυνάμεις, όλες τις φιλειρηνικές οργανώσεις,
όλα τα κόμματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όλους τους Ευρωβουλευτές και κάθε
υπεύθυνο πολίτη να υιοθετήσει αυτή την πρόταση, να αναληφθούν πρωτοβουλίες,
ενέργειες και δράσεις από κοινού, ώστε να προωθηθεί προς την Παγκόσμια
Κοινότητα, να γίνει πράξη και να αποτελέσει νόμος, που θα ισχύει στο Διεθνές
–Παγκόσμιο Δίκιο.
Σήμερα
σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, με μια αλληλένδετη παγκόσμια οικονομία με αλληλεξαρτημένες
σχέσεις, το βλέπουμε πως μια πολεμική
σύρραξη έχει άμεσο και ισχυρό αντίκτυπο για ολόκληρη την Ανθρωπότητα και αφορά
όλους τους λαούς, καθώς αρχίζουν να τρίζουν τα θεμέλια πάνω στα οποία βασίζεται
ο σύγχρονος κόσμος.
Δημήτρης Τσιγάρας
