Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2018

Τα νιάτα



Κάποτε ήμασταν νέοι. Φτερούγιζε η καρδιά μέσα στα νεανικά μας στήθη. Σπίθιζαν τα όνειρα στο μυαλό μας και φτερούγες φύτρωναν στην πλάτη μας για να πετάξουμε.
Επιθυμίες σωρεύονταν και αποθηκεύονταν μέσα σε χώρους που η ένταση και το άχθος ήταν απερίγραπτα. Τα συναισθήματα, τούφες από σύννεφα, περνούσαν στο θολό μας ουρανό σπρωγμένα από ένα βαρύθυμο, και κόντρα άνεμο.
Κρατούσαμε άμυνα ως παιδιά, ως έφηβοι, ως γόνιμες ηλικίες και συνεχίζαμε τον αγώνα. Κάναμε ομάδες, συνεργαζόμασταν, φτιάχναμε τον δικό μας κόσμο, τις δικές μας παρέες, τη δική μας κουλτούρα, τη δική μας γλώσσα, τις δικές μας συνήθειες.


Μα ο Χρόνος κυλά. Βαρύς οδοστρωτήρας, περνάει πάνω από τις νεανικές ψυχές.
Κι αναρωτιόμαστε, αν το ανθρώπινο είδος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια στιγμή μέσα στην αιωνιότητα της ζωής.
Κι ο καιρός περνάει, κι ο Χρόνος πάντα αμείλικτος κι αδυσώπητος, δεν ξαναφέρνει ποτέ πίσω τα νιάτα και την ομορφιά της ζωής.
Κι έρχονται τα τραγούδια, ματαίως, να επιχειρήσουν την ανατροπή.
«Να ’σαν τα νιάτα, δυο φορές
τα γηρατειά καμία,
να ξανανιώσω μια φορά, να γίνω παλικάρι».


επικοινωνιστε μαζι μας