Τα νιάτα

Κάποτε ήμασταν νέοι. Φτερούγιζε η καρδιά μέσα στα νεανικά μας στήθη. Σπίθιζαν τα όνειρα στο μυαλό μας και φτερούγες φύτρωναν στην πλάτη μας για να πετάξουμε.

Επιθυμίες σωρεύονταν και αποθηκεύονταν μέσα σε χώρους που η ένταση και το άχθος ήταν απερίγραπτα. Τα συναισθήματα, τούφες από σύννεφα, περνούσαν στο θολό μας ουρανό σπρωγμένα από ένα βαρύθυμο, και κόντρα άνεμο.

Κρατούσαμε άμυνα ως παιδιά, ως έφηβοι, ως γόνιμες ηλικίες και συνεχίζαμε τον αγώνα. Κάναμε ομάδες, συνεργαζόμασταν, φτιάχναμε τον δικό μας κόσμο, τις δικές μας παρέες, τη δική μας κουλτούρα, τη δική μας γλώσσα, τις δικές μας συνήθειες.

Μα ο Χρόνος κυλά. Βαρύς οδοστρωτήρας, περνάει πάνω από τις νεανικές ψυχές.

Κι αναρωτιόμαστε, αν το ανθρώπινο είδος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια στιγμή μέσα στην αιωνιότητα της ζωής.
Κι ο καιρός περνάει, κι ο Χρόνος πάντα αμείλικτος κι αδυσώπητος, δεν ξαναφέρνει ποτέ πίσω τα νιάτα και την ομορφιά της ζωής.

Κι έρχονται τα τραγούδια, ματαίως, να επιχειρήσουν την ανατροπή.

«Να ’σαν τα νιάτα, δυο φορές
τα γηρατειά καμία,
να ξανανιώσω μια φορά, να γίνω παλικάρι».

«Φεύγουν τα νιάτα τα νιάτα κι η δροσιά
φεύγουν τα νιάτα μας και χάνονται
και μαζί τους φεύγει η ξενοιασιά.

Θέλει τραγούδι, τραγούδι και χορό
φεύγουν τα νιάτα μας και χάνονται
και μας περιμένει ο καιρός.

Φεύγουν τα νιάτα κυλούν σαν το νερό
δεν σταματούν να γελούν με τον καιρό.

Νάταν τα νιάτα
αχ να `ταν δυο φορές
θα `ταν μισές όλες οι λύπες μας
και διπλές θα ήταν οι χαρές.

Φεύγουν τα νιάτα και φεύγει κι η ζωή
φεύγουν τα νιάτα μας και χάνονται
σαν το ανοιξιάτικο πρωί».

Παρηγορητικά τα τραγούδια, μα η πραγματικότητα αδυσώπητη.

Πόσο φευγαλέοι και ασήμαντοι είναι οι άνθρωποι -χθες ένα μωρό, σήμερα ένας Άντρας, αύριο μια σορός.

Γι' αυτό, στον ελάχιστο χρόνο μας, πρέπει να ζήσουμε λογικά και να αποχαιρετήσουμε τη ζωή με ένα χαμόγελο, «όπως η ώριμη ελιά πέφτει στο χώμα, εγκώμιο στην εποχή που έζησε και στο δέντρο που την ωρίμασε».