Ρημαγμένοι κήποι (Το σπίτι γέμισε με λύπη)

Το σπίτι γέμισε με λύπη

και με σταχτή πικρό καπνό.

Φεύγεις και ρήμαξαν οι κήποι

χωρίς γαλάζιο ουρανό.

Το σπίτι γέμισε με νύχτα

κι απ’ το βοριά κι απ’ το νοτιά.

Ποιος θα σηκώσει απ’ την καρδιά μου

ετούτη την πικρή φωτιά;

Το σπίτι γέμισε μ’ αστέρια

και με τ’ Αυγούστου τα πουλιά.

Ρίζωσ’ η λύπη στ’ άδεια χέρια.

πικρό ποτάμι τα φιλιά.

Τα Βαλτσινιώτικα

Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τα βάσανα, τις πίκρες μας,

τα ωραία απ’ το χωριό μας.

Η Μπαλάντα της γιαγιάς

Της Σώτιας Τσώτου

Ξανάδα απόψε τη γιαγιά στο παραθύρι της

να αποκοιμιέται ακουμπισμένη στο ψαλτήρι της,

τα παραμύθια της μας γλυκοσεργιανάγανε

πάντα οι καλοί, στο τέλος, τους κακούς νικάγανε.

Στις γειτονιές με κυνηγούσε με το πλέξιμο

να μην ιδρώσω στο παιχνίδι και στο τρέξιμο

κι απ’ το εμποράκι της γωνιάς μου ’παιρνε πράματα

τόπια και βόλους κι όλων των παιδιών τα θάματα.

Κόσμος του ονείρου, κόσμος όμορφος που χάθηκε,

χάρτινε κόσμε, παιδικέ, αποκριάτικε.