Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Κυνηγητική ζωή στο Βαλτινό


Του Ευαγγέλου Στάθη φιλολόγου

Το Βαλτινό δεν είναι ορεινό χωριό και επομένως οι περιοχές του δεν προσφέρονται για κυνήγι. Γι’ αυτό άλλωστε όσοι ασχολήθηκαν με το κυνήγι πήγαιναν σε ορεινά μέρη και πολύ λίγοι κάτοικοι του χωριού ασχολήθηκαν κατά καιρούς με το σπορ αυτό.
Το χειμώνα πολλά πουλιά και αρκετά ζώα κατέβαιναν από τον Κόζιακα για να ξεχειμάσουν. Το ποτάμι, οι φλέβες και τα πολλά δέντρα, ιδιαίτερα στις περιοχές «Πλατάνια», «Λόγκος», «Παναγία», «Κορακέϊκα» και «Μωραΐτια» φιλοξενούσαν πλήθος πουλιών όλες τις εποχές του έτους.


Από τα θηράματα αυτά πιο συνηθισμένα ήταν τα φτερωτά όπως: χηνάρια, παπιά, τρυγόνια, γκαλιαμάνες, φαλαρίδες, ορτύκια, μπεκάτσες, και τα μικρότερα, τα οποία κυνηγούσαν τα παιδιά: κυριαρίνες, κοτσύφια, τσαλαπετεινοί, τσούπια, τσιόνια, γκουσβιά, τζατζάδες και τέτοια. Πιο σπάνια ήταν τα τετράποδα θηράματα. Ελάχιστους λαγούς μόνο μπορούσες να βρεις στα μέρη μας τότε τίποτε αλεπούδες, κουνάβια, ασβούς, βίδρες. Τα «ζλάπια», αυτά τα κυνηγούσαν για το πολύτιμο δέρμα τους. Κάπου κάπου ξέπεφτε και κανένας πεινασμένος λύκος, τον οποίο αναλάμβαναν να τον διώξουν όλα τα σκυλιά του χωριού.


Αλλά όπλα κυνηγιού, μικρότερα και πρόχειρα, ήταν τα λεγόμενα σύνεργα. Αυτά μπορούσαν να τα φτιάξουν εύκολα, γρήγορα και προπάντων ανέξοδα όλοι, μικροί και μεγάλοι. Τέτοια σύνεργα ήταν η παγίδα, τα βρόχια, η πάτα για τα πουλιά, η θηλιά και το σίδερο (δόκανο) για τα ζλάπια (αλπού, ασβό, κουνάβι).

επικοινωνιστε μαζι μας