Σάββατο 11 Μαΐου 2019

Για την πόλη των Τρικάλων με νοσταλγία



Με παλιές φωτογραφίες, με σκέψεις νοσταλγικές γραμμένες στο χαρτί, με στίχους και μουσική επιχειρείται μια αναπόληση και μια αναδρομή στην παλιά, όμορφη πόλη των Τρικάλων.
«Κάποτε… Είχα προλάβει να δω την Ασκληπιού, δρόμο διπλής κατεύθυνσης, πριν γίνει πεζόδρομος. Τις άμαξες με τα άλογα, πριν έρθουν τα πολλά ταξί στην πόλη. Τα λεωφορεία που άνοιγαν τα παράθυρα τους και κάπνιζαν οι ταξιδιώτες κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους. Όπως και πολλά ακόμα που δεν υπάρχουν στην φωτογραφία. 
Τώρα είναι όλα διαφορετικά κι εγώ κοντεύω τα 40. Όμως νιώθω τόσο τυχερή που πρόλαβα και έζησα αυτή την εξέλιξη της πόλης μου και νιώθω περήφανη που πλέον τα Τρίκαλά μας, είναι πασίγνωστα.
Τότε, που αγόραζα ζελεδάκια χύμα από το ζαχαροπλαστείο τού Νίτσα… Που έτρεχα με το ποδήλατό μου το δρόμο της Ασκληπιού… Που τρώγαμε παγωτό χύμα στον Γιαννακό… Που η Γαριβάλδη είχε κλείσει το 1985 από το χιόνι κι όλοι έκαναν σκι γιατί τα αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούσαν μέσα στην πόλη… Που πήγαινα στο 6ο Δημοτικό σχολείο το πέτρινο και ήταν χωματόδρομοι, και καίγαμε ξύλα στη σόμπα για να ζεσταθούμε… Που βγαίναμε με τους γονείς μου και την παρέα τους στη Σαχάρα, στην Αλεπού και στο Πλοίο της Αγάπης, στην ντίσκο Σεμίραμις…»           
Έρη Μαυρογιάννη.

Στη ρότα της οδού Ασκληπιού

Μουσική: Δημήτρης Τσιγάρας
Στίχοι: Πόπη Μπαλαμώτη – Σπιτά
Ερμηνεία: Θωμάς Σιώμος


Μ’ αστραφτερά κινήσαμε ποδήλατα
κι όνειρα πάλλευκα να πάμε στο σταθμό,
του μισεμού το τρένο να προλάβουμε,
στου ρολογιού συντονισμένοι το ρυθμό.

Κάτω απ’ το κάστρο ανάσες του πευκόδασου
σήκωναν κύμα αναθυμιάς στη συντροφιά
κι αυλές και πάρκα ξόμπλιαζαν την άνοιξη
σε κάδρα πλούσια σε ζωντάνια κι ομορφιά.

Κι ω! σαν, χορτάτοι χρώματα, διαβαίναμε
την ίσια ρότα της οδού Ασκληπιού,
στα κλώνια της αλέας μάς προβόδιζε
πράο το πνεύμα ενός θεού ζωοποιού.

Στις ακακίες λες μας καλοστράτιζε
η ανθοπλημμύρα μιας ουράνιας ευωδιάς,
κι αύρα του κάμπου τ’ άρωμά της σκλάβωσε
νωπό για πάντα στα θηκάρια της καρδιάς.

επικοινωνιστε μαζι μας