Αυτός
που γελά, λέει ο Μπρέχτ, το φοβερό μαντάτο δεν το πήρε ακόμα.
Βλέπω
τους Έλληνες πολιτικούς που χαμογελούν με απέραντη ευχαρίστηση ή με σαρδόνιο
τρόπο και εξανίσταμαι. Είναι δυνατόν; Η πατρίδα υποφέρει, καίγεται απ’ άκρου
εις άκρον, χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά της, τίποτα δεν της πάει καλά, σε κάθε
τομέα έχουμε ήττες και προσπαθούμε να βιοποριστούμε με κουπόνια. Γελούν; Είναι
δυνατόν; Ούτε ένα δείγμα ελάχιστης ενσυναίσθησης; Το έχω πει πολλές φορές ότι
οι άνθρωποι αυτοί δεν θα πρέπει να γελούν ούτε στους γάμους των παιδιών τους.
Θέλουν απλή ζωή; Ας καθίσουν σπίτι τους και ας χαρούν τα επιτεύγματά τους.
Θέλουν το τιμόνι της χώρας; Ας δεθούν πάνω σ’ αυτό και να μην το αφήσουν ποτέ
από τα χέρια τους. Ούτε διακοπές, ούτε εκδρομές και αναψυχές, ούτε ταβέρνες και
γλέντια. Οι κυβερνήτες δεν κουράζονται εξ ορισμού. Βρίσκονται πάντα στο
μετερίζι. Και όταν η πατρίδα υποφέρει εξ αιτίας τους δεν γελούν, ούτε
χαμογελούν. Παραμένουν μονίμως λυπημένοι. Έστω και ψεύτικα.
Του
Ηλία Κεφάλα
