Νομίζω ότι το δέντρο της φωτογραφίας έχει ψυχή, ας του δώσουμε και φωνή μέσα από το κείμενο: Στέκει λοιπόν σαν μάρτυρας του χρόνου, σαν κουφάρι και μνήμη
μαζί. Κάποτε φύλλα σκίαζαν το χώμα, πουλιά έκτιζαν φωλιές στους ώμους του, και
οι εποχές το έντυναν με πράσινο, φως και βροχή. Τώρα, γυμνό και ξερό, θυμίζει
τη σιωπή μετά τη μουσική: εκεί όπου δεν χρειάζονται πια οι νότες, γιατί ο ήχος
έχει μείνει μέσα στο νου.
Δεν είναι νεκρό, είναι απλώς ήρεμο. Έχει περάσει τη
φάση της βλάστησης, της καρποφορίας και της πτώσης. Κι εκεί, στην παραδοχή της
φθοράς, βρίσκει μια άλλη μορφή δύναμης - την αποδοχή. Οι ρίζες του εξακολουθούν
να κρατούν τη γη, όχι για να τραφεί πια, αλλά για να συνδεθεί με ό,τι υπήρξε.
Κάθε χαρακιά στον κορμό του είναι γραφή του χρόνου, κάθε σάπισμα, υπόμνηση ότι
τίποτε δεν χάνεται, μονάχα αλλάζει μορφή.
Όποιος σταθεί μπροστά του, ίσως δει κάτι απ’ τον εαυτό
του - τα κλαδιά που έκοψε η ζωή, τις πληγές που δεν πόνεσαν μάταια, τη σιωπηλή
αξιοπρέπεια του να στέκεσαι ακόμη, παρ’ όλα όσα πέρασαν. Το δέντρο αυτό δεν
ζητά λύπηση, ζητά να το κατανοήσεις, όπως κατανοεί κανείς έναν γέροντα που δεν
μιλά πολύ, γιατί όλα τα έχει ήδη πει μέσα του.
Κι όταν φυσά ο άνεμος, ακούγεται ένας ήχος βαθύς,
σχεδόν ανθρώπινος - σαν ψίθυρος της ίδιας της φύσης που θυμίζει:
Η ζωή δεν τελειώνει με τη σιωπή. Απλώς αλλάζει τρόπο να μιλά.
Η λήψη της φωτογραφίας έγινε στο χωριό Μουριά Τρικάλων.
