Οι πιο πολλοί μάθαμε ποδήλατο έχοντας μια μοναδική βιωματική εμπειρία, αφού πρώτα, περάσαμε την κατάλληλη μεταβατική περίοδο γεμάτοι μώλωπες, από τα γδαρμένα γόνατα και τους κατατσακισμένους αγκώνες.
Το
μέγεθος των ποδηλάτων ήταν μεγάλο για το σωματότυπο των παιδιών, για το λόγο
αυτό, η προσπάθεια της εκμάθησης επιχειρούνταν από τα πλάγια, ανάμεσα από τον
σκελετό του ποδηλάτου, με τα πόδια στα πεντάλ και τα χέρια στο τιμόνι.
Προσπαθώντας
έτσι να μάθουμε ισορροπία με το ποδήλατο πέσαμε, χτυπήσαμε, γδαρθήκαμε στα
γόνατα, κουραστήκαμε, θυμώσαμε, κλάψαμε, αλλά στο τέλος βρήκαμε τον τρόπο και
τα καταφέραμε.
Στην
αρχή κάποιος μεγαλύτερος ακολουθούσε από πίσω κρατώντας ελαφρώς τη σέλα και
ήταν σε ετοιμότητα σε περίπτωση πτώσης. Σιγά-σιγά άφηνε ελεύθερο το ποδήλατο,
για μικρά χρονικά διαστήματα και έτσι πειραματιζόμασταν και διορθώναμε την
ισορροπία. Στη συνέχεια μας έδινε απλά ώθηση, έσπρωχνε δηλαδή, το ποδήλατο για
την εκκίνηση και μας άφηνε να κάνουμε μερικές πεταλιές, ώστε να συνηθίσουμε
μόνοι μας.
Με
αυτή την εξάσκηση δεν αργούσε η στιγμή που αποκτούσαμε αυτοπεποίθηση και τα
καταφέρναμε. Ξεκινούσαμε μόνοι μας, εξοικειωνόμασταν με την κίνηση, την
ισορροπία, και αποκτούσαμε τον πλήρη έλεγχο και τον χειρισμό του ποδηλάτου.
Εκεί
που δεν ξέραμε πού «πάνε τα τέσσερα», να που βρισκόμασταν όρθιοι και
πανευτυχείς πάνω στο ποδήλατο κόβοντας βόλτες στις γειτονιές!
Το
επόμενο βήμα ήταν οι ορθοπεταλιές.
