του Παππού
Φέτος
το Πάσχα ήρθε αλλιώς.
Δεν
ήρθε με το βάρος των ετών,
ούτε
με τα ήθη που επαναλαμβάνονται μηχανικά.
Ήρθε
ελαφρύ, με γέλια που μοιάζαν με τραγούδι
και
πατημασιές μικρές, που άφησαν λουλούδια όπου περνούσαν.
Ήρθε
με την εγγονή μου. Τριών σχεδόν χρονών,
και ήδη σοφή όσο ένας κόσμος που δεν βιάστηκε να χαθεί.
Με
ξύπνησε πριν τις καμπάνες,
με
μια φωνή γεμάτη ελπίδα:
«Παππού,
είναι σήμερα το Πάσχα;»
Και
ξαφνικά, ήταν.
Όχι επειδή το έλεγε το ημερολόγιο,
αλλά
επειδή το πίστευαν τα μάτια της.
Ζωγραφίσαμε
ένα πουλάκι, με μουντζούρες που έμοιαζαν τέχνη.
«Είναι
όμορφο, παππού;»
Και
πώς να της πω ότι ήταν το πιο όμορφο που ’χω δει,
γιατί
μέσα του είχε το άγγιγμά της
και
μια αθωότητα που δεν θέλω να την ξεχάσω ποτέ.
Το
Σάββατο στην παιδική χαρά
εκείνη
χόρευε με τις πεταλούδες στο πάρκο,
σαν
να ήξερε ότι ο κόσμος δεν είναι για να τον κατακτήσεις,
μα
για να τον θαυμάζεις.
Και
την Κυριακή,
καθώς
τρώγαμε οικογενειακά στο σπίτι γελούσε ο κόσμος.
Κι
εγώ καθισμένος στη σκιά,
με
το καφεδάκι και τα χρόνια μου,
την
κοίταζα και σκεφτόμουν:
«Ίσως
αυτό να είναι η Ανάσταση».
Όχι
μόνο η νίκη πάνω στον θάνατο,
μα
η ήσυχη βεβαιότητα
ότι
κάτι από σένα συνεχίζει -
και γελάει, και τρέχει, και σε λέει παππού
με
τον αληθινό τρόπο.
Έτσι
πέρασα το Πάσχα.
Όχι
με τον χρόνο που μετράει,
μα
με τον χρόνο που γιατρεύει.
Και
το Άγιο Φως,
εκείνο
το βράδυ,
δεν
το είδα μόνο στο κερί
το
είδα στα μάτια της.
