Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Ελλάς Ελλάς δεν βλέπω να γελάς



Την τύχη μου εμάλωνα και αυτή είπε σε εμένα:
ότι τραβάς Ελλάδα μου, τάχει ο θεός γραμμένα!..


Δεν ήξερα και άργησα να δω ποιοι μ΄ αγαπάνε,
λες και τους λύκους άφησα κοπάδι να φυλάνε.


Λυπήθηκα και ένοιωσα τα βάσανα του κόσμου
και ότι είχα τα ΄δωσα, ακόμα και το φως μου.


Νιώθω χαρά που έδωσα χωρίς ποτέ να πάρω,
πόσα τομάρια έσωσα κι ας έπρεπε να γδάρω…


Ειλικρινά τους πρόσφερα αστείρευτη αγάπη
και εισέπραξα απλόχερα της λησμονιάς το χάπι.


Μα τώρα πια που έφυγαν οι ελπίδες σαν τα τρένα
ένα μονάχα θα τους πω, να μείνει στα γραμμένα.


Όλοι τους να σηκώσουνε το αδύνατο το χέρι
να κόψουν τη θηλιά του χρέους με δίκοπο μαχαίρι…


του Βασίλη Σταυρέκα

Να χαιρόμαστε την κοινωνία μας


Ένας άντρας προσποιείται ότι πεθαίνει στη μέση του δρόμου. Είναι ένα ερασιτεχνικό αλλά ιδιαίτερα διδακτικό πείραμα για τη συμπεριφορά των ατόμων στις σύγχρονες κοινωνίες των μεγαλουπόλεων. Κι αν οι αντιδράσεις μας ξενίζουν, ας σκεφτούμε πως θα αντιδρούσαμε σε μια αντίστοιχη περίπτωση…




επικοινωνιστε μαζι μας