Ένα κουτάβι ως γέφυρα καρδιάς

 

Η εικόνα αποπνέει μια σπάνιας καθαρότητας χαρά· όχι την επιφανειακή, αλλά εκείνη που γεννιέται όταν δύο άνθρωποι μοιράζονται κάτι πολύτιμο και άυλο: το ενδιαφέρον για μια ψυχή που δεν έχει φωνή, αλλά μιλά με τα μάτια της.

Με ζωοφιλικά αισθήματα, που δεν είναι απλώς μια όμορφη φράση αλλά στάση ζωής, ο συγχωριανός μας Πέτρος Σταμούλης εξέφρασε δημόσια τις ευχαριστίες του προς τον φίλο και συνάδελφό του, Κωνσταντίνο Παπαποστόλου, για την υπέροχη σκυλίτσα που του χάρισε. Αυτό το δώρο φέρει μαζί του εμπιστοσύνη, συντροφιά, ευθύνη, αλλά και μια μορφή υπόσχεσης: «Θα σε φροντίσω, θα είμαι δίπλα σου».

Ο Πέτρος, φιλόζωος από παιδί, δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Η φροντίδα του προς τα ζώα όλα αυτά τα χρόνια είναι γνωστή και αθόρυβα ουσιαστική. Γιατί η φιλοζωία δεν μετριέται με αναρτήσεις και λόγια, αλλά με νερό στο δοχείο, μετρούμενο χρόνο για χάδια, με εκείνο το σκύψιμο του ανθρώπου που κατεβαίνει στο ύψος του ζώου και το αναγνωρίζει ως ισότιμο συνοδοιπόρο στη ζωή.

Μέσα σε έναν κόσμο που συχνά βιάζεται και προσπερνά, τέτοιες πράξεις μάς θυμίζουν πως ο πολιτισμός μας δεν κρίνεται από τα μεγάλα έργα, αλλά από το πώς φερόμαστε στους ανυπεράσπιστους — ανθρώπους ή ζώα. Κι αν υπάρχει ελπίδα να παραμείνουμε ανθρώπινοι, αυτή βρίσκεται σε τέτοιες στιγμές, όπου ένα χαμόγελο, ένα χάδι κι ένα κουτάβι γίνονται γέφυρες καρδιάς.

Ας είναι καλοτάξιδη η νέα τους φιλία. Και ας μας βρίσκει όλους η ζωή έτοιμους να αγαπάμε λίγο περισσότερο — σιωπηλά, έμπρακτα, αληθινά.

Όταν το Φθινόπωρο Γίνεται Προσευχή

 

Οι γραφικές φθινοπωρινές πρωινές βόλτες στη φύση έχουν κάτι από την ησυχία μιας προσευχής και τη θαλπωρή μιας ανάμνησης. Δεν χρειάζονται λόγια — μόνο ο ήχος από τα φύλλα που υποχωρούν ευγενικά κάτω από τα βήματα, σαν να σου ψιθυρίζουν «καλωσόρισες ξανά». Η δροσιά της αυγής ακουμπά το πρόσωπο, όχι για να σε παγώσει, αλλά για να σε ξυπνήσει από τον θόρυβο της καθημερινότητας· να σε καλέσει να ακούσεις ξανά τη φωνή της γης που αλλάζει φορεσιά.

Ο φωτογραφικός φακός του συγχωριανού μας Σάκη Αθάνατου γίνεται συνοδοιπόρος σε αυτή τη σιωπηλή τελετουργία. Δεν κοιτά απλώς — αφουγκράζεται. Μέσα από τις εικόνες του, το φθινόπωρο δεν είναι μια εποχή· είναι διάθεση, είναι πέρασμα, είναι αποδοχή. Τα δέντρα γέρνουν τρυφερά το ένα προς το άλλο, σχηματίζοντας στοές από χρυσά και κεχριμπαρένια φύλλα, σαν να ανοίγουν δρόμους που οδηγούν προς τον εαυτό μας. Και το μονοπάτι, στρωμένο με τη γηραιά σοφία της φύσης, σε καλεί να περπατήσεις αργά — όχι για να φτάσεις κάπου, αλλά για να θυμηθείς πού βρίσκεσαι.

Σε αυτές τις παραμυθένιες εικόνες, δεν υπάρχει βιασύνη. Μόνο ο ρυθμός της φύσης· ένας ρυθμός που θεραπεύει. Καθώς το φθινόπωρο δεν είναι φθορά αλλά η τέχνη του να αφήνεις. Κάθε βόλτα μέσα σε αυτά τα μαγευτικά τοπία γίνεται μάθημα σιωπηλής αξιοπρέπειας: πώς να αλλάζεις, πώς να γερνάς όμορφα, πώς να στέκεσαι όρθιος ακόμη και όταν αφήνεις πίσω σου τα φύλλα σου.

Ίσως γι’ αυτό αγαπάμε τόσο αυτές τις πρωινές εξόδους στη φύση. Γιατί εκτός από περίπατοι είναι και επιστροφές. Στον κόσμο. Και σε εμάς.