Οι γραφικές φθινοπωρινές πρωινές βόλτες στη φύση έχουν κάτι από την ησυχία
μιας προσευχής και τη θαλπωρή μιας ανάμνησης. Δεν χρειάζονται λόγια — μόνο ο
ήχος από τα φύλλα που υποχωρούν ευγενικά κάτω από τα βήματα, σαν να σου
ψιθυρίζουν «καλωσόρισες ξανά». Η δροσιά της αυγής ακουμπά το πρόσωπο, όχι για
να σε παγώσει, αλλά για να σε ξυπνήσει από τον θόρυβο της καθημερινότητας· να
σε καλέσει να ακούσεις ξανά τη φωνή της γης που αλλάζει φορεσιά.
Ο φωτογραφικός φακός του συγχωριανού μας Σάκη Αθάνατου γίνεται συνοδοιπόρος σε αυτή τη σιωπηλή τελετουργία. Δεν κοιτά απλώς — αφουγκράζεται. Μέσα από τις εικόνες του, το φθινόπωρο δεν είναι μια εποχή· είναι διάθεση, είναι πέρασμα, είναι αποδοχή. Τα δέντρα γέρνουν τρυφερά το ένα προς το άλλο, σχηματίζοντας στοές από χρυσά και κεχριμπαρένια φύλλα, σαν να ανοίγουν δρόμους που οδηγούν προς τον εαυτό μας. Και το μονοπάτι, στρωμένο με τη γηραιά σοφία της φύσης, σε καλεί να περπατήσεις αργά — όχι για να φτάσεις κάπου, αλλά για να θυμηθείς πού βρίσκεσαι.
Σε αυτές τις παραμυθένιες εικόνες, δεν υπάρχει βιασύνη. Μόνο ο ρυθμός της
φύσης· ένας ρυθμός που θεραπεύει. Καθώς το φθινόπωρο δεν είναι φθορά αλλά η
τέχνη του να αφήνεις. Κάθε βόλτα μέσα σε αυτά τα μαγευτικά τοπία γίνεται μάθημα
σιωπηλής αξιοπρέπειας: πώς να αλλάζεις, πώς να γερνάς όμορφα, πώς να στέκεσαι
όρθιος ακόμη και όταν αφήνεις πίσω σου τα φύλλα σου.
Ίσως
γι’ αυτό αγαπάμε τόσο αυτές τις πρωινές εξόδους στη φύση. Γιατί εκτός από περίπατοι
είναι και επιστροφές. Στον κόσμο. Και σε εμάς.
