Στην
άκρη του αγρού στοιχήθηκαν μερικές δεκάδες ρασοφόρα δέντρα, δίνοντας την
εντύπωση ότι έκαναν μια δοκιμή παρέλασης. Περίεργος τα ρώτησα:
«Τι
κάνετε εκεί, αγαπημένα;»
«Παραστεκόμαστε»,
ήταν η μονολεκτική απάντηση.
«Σε
ποιον; Ποιος έχει την ανάγκη σας;»
«Οι
άνθρωποι», απάντησαν πάλι μονολεκτικά.
«Και
γιατί είστε ρασοφορεμένα; Προς τι αυτοί οι μαυροπράσινοι χιτώνες;»
«Λόγω
πένθους. Πενθούμε για το γεγονός αυτό που οι άνθρωποι δεν μπορούν ν’
αντιληφθούν ότι επέρχεται καταστροφικά».
Με
κοίταξαν επίμονα κι εγώ με τη σειρά μου τα κοίταξα δυσοίωνα. Η νύχτα πλησίαζε
και όλα σκοτείνιαζαν.
Υπήρχε
ένας διάχυτος φόβος που επιπόλαζε πάνω στους θάμνους και τη χλόη.
Κι
ύστερα όλο αυτό σαν ένα μαύρο υγρό χύθηκε στην ψυχή μου.
Του
Ηλία Κεφάλα
