Νοέμβριος στο Βαλτινό

 

Νοέμβριος. Ο κάμπος χαμηλώνει τη φωνή του.
Η ομίχλη ξετυλίγεται από τα ποτάμια και απλώνεται στα χωράφια σαν σεντόνι νοσταλγίας.
Οι λεύκες στέκουν ακίνητες, σαν να προσεύχονται στο φθινόπωρο,
κι οι δρόμοι, υγροί και σιωπηλοί, θυμίζουν ξεχασμένα μονοπάτια επιστροφής.
Η μέρα μικραίνει, και μέσα στο σούρουπο ακούγεται η ανάσα της γης,
βαθιά, υπομονετική, γεμάτη βροχή και ανάμνηση.
Οι γεωργοί δεν μιλούν πολύ - μόνο κοιτούν τον ορίζοντα,
εκεί που το φως χάνεται μέσα στα σύννεφα όπως ο χρόνος μέσα στην ψυχή.

Στις αυλές του Βαλτινού μυρίζει καμένο ξύλο και βρεγμένο χώμα.
Τα σπίτια ανασαίνουν καπνό,
οι γάτες τυλίγονται στις πόρτες,
κι ένα φως κιτρινωπό αναβοσβήνει πίσω απ’ τα τζάμια,
όπως η ελπίδα πίσω απ’ την καθημερινότητα.

Ο Νοέμβριος είναι μήνας της σιωπής.
Μέσα του φωλιάζει η ανάμνηση των σπόρων που θάφτηκαν,
και η υπόσχεση όσων θα ξαναγεννηθούν.

Κάθε πρωί, το χωριό ξυπνάει μέσα στη θολούρα,
σαν όνειρο που δεν θέλει να τελειώσει.
Κι ο κάμπος, απέραντος και ήρεμος,
μοιάζει με γέρικη καρδιά που ακόμη χτυπά,
κουβαλώντας μέσα της όλους τους κύκλους του χρόνου,
όλες τις εποχές που πέρασαν και θα ξανάρθουν.

Νοέμβριος - μήνας της μνήμης και της αναμονής.
Ο μήνας που η γη μαθαίνει να σωπαίνει,
κι ο άνθρωπος, μαζί της, να ακούει.

Εικόνες του χωριού: «Ο Στέργιος των Επετείων»

 

Ο Στέργιος Σταμούλης στέκει αγέρωχος μπροστά στο καφενείο του χωριού, όπως στέκουν οι παλιοί άνθρωποι απέναντι στον χρόνο, με αξιοπρέπεια, μετρημένη περηφάνια και ήσυχη δύναμη. Οι φίλοι του συζητούν στα τραπέζια, κάτω από τον ήλιο του Οκτώβρη, μα εκείνος δείχνει να στέκει ανάμεσα στις γενιές, σαν γέφυρα ανάμεσα σε χθες και σήμερα.

Στις καθημερινές του μέρες ντύνεται απλά, χωρίς επιτήδευση. Όμως στις χρονιάρες μέρες, στις εθνικές επετείους και τις μεγάλες γιορτές, ντύνεται με τον τρόπο που οι παλιοί ήξεραν να δείχνουν σεβασμό: με το κοστούμι του καλοσιδερωμένο, το καπελάκι σωστά φορεμένο, τη γραβάτα του προσεγμένη, το βλέμμα καθαρό. Δεν το κάνει από φιγούρα, ούτε για να ξεχωρίσει, το κάνει γιατί πιστεύει πως έτσι τιμά τη μέρα και τους ανθρώπους που πάλεψαν, που χάθηκαν, που κράτησαν όρθια την πατρίδα και την αξιοπρέπεια.

Δεν γνωρίζει πολλά γράμματα ο Στέργιος. Μα η στάση του, οι κινήσεις του, ο τρόπος που χαιρετά, που μιλά, που κάθεται στο καφενείο, μαρτυρούν μια άλλη, βαθύτερη καλλιέργεια, εκείνη που δεν μαθαίνεται στα σχολεία, αλλά καλλιεργείται με τον χρόνο, με τη δουλειά, με την επαφή με τη γη και τους ανθρώπους. Είναι ο άνθρωπος που ξέρει πότε να μιλήσει και πότε να σωπάσει, που δίνει προτεραιότητα στον άλλον χωρίς να το κάνει θέμα, που σέβεται τη μέρα και τη ζωή.

Κάθε φορά που τον βλέπει κανείς έτσι ντυμένο, νοιώθει πως τιμά όχι μόνο την επέτειο, αλλά και τη μνήμη ενός ολόκληρου τρόπου ζωής που σιγά σιγά χάνεται, εκείνου του σεμνού, αξιοπρεπούς ανθρώπου της υπαίθρου, που δεν είχε πλούτη, μα είχε ήθος, που δεν ήξερε θεωρίες, μα ήξερε τι σημαίνει σεβασμός, τι σημαίνει κοινότητα, τι σημαίνει πατρίδα.

Ο Στέργιος Σταμούλης, με το κοστούμι του και το καπελάκι του, είναι μια ζωντανή υπενθύμιση πως η αξιοπρέπεια δεν είναι υπόθεση ρούχων, αλλά ψυχής, κι όμως, κάποιες φορές, ένα κοστούμι φορεμένο με σεβασμό μπορεί να την κάνει ορατή.

Μουσικά μονοπάτια στην Ανδρομέδα

 Με τη Νάσια Ριζαργιώτη, τον Βαλάντη Σωτηρίου και τον Κώστα Παπαθανασίου

Η Νάσια Ριζαργιώτη, ο Βαλάντης Σωτηρίου και ο Κώστας Παπαθανασίου επιστρέφουν στη σκηνή της Ανδρομέδας για την πρώτη τους φετινή εμφάνιση, το Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2025, στις 22:00.

Μια μουσική βραδιά γεμάτη τραγούδια που αγαπήσαμε, αλλά και καινούριες μελωδικές αποχρώσεις. Για πρώτη φορά θα τους πλαισιώσει ο Κωνσταντίνος Λαφτσίδης στα κρουστά, προσθέτοντας έναν νέο παλμό στο σχήμα.

Η καλλιτεχνική παρέα υπόσχεται ένα ανανεωμένο μουσικό ξεκίνημα - έναν νέο κύκλο στην Ανδρομέδα, με κέφι, ρυθμό και καλή διάθεση!

Συμμετέχουν:
Φωνή: Νάσια Ριζαργιώτη
Πιάνο: Βαλάντης Σωτηρίου
Μπουζούκι – Κιθάρα: Κώστας Παπαθανασίου
Κρουστά: Κωνσταντίνος Λαφτσίδης

Τοποθεσία: Στουρνάρα 10, Τρίκαλα
Τηλ. Κρατήσεων: 6977 580754
Ώρα Έναρξης: 22:00
Είσοδος: 6€