Η ΥΓΡΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ

 

Κάθε ποίημα διαθέτει κι έναν νοητό ουρανό που το επιστεγάζει. Είναι η ιδέα και το συναίσθημα, αυτά τα δύο αίτια που εκκινούν το ποίημα και αναπτύσσονται εν ταυτώ. Ο βαρύς και πάντα υγραμένος ουρανός ‒ πανέτοιμος για έναρξη βροχής‒ ακολουθεί κάθε λέξη και σηματοδοτεί ταυτόχρονα και σε συνεργασία με τους δείκτες της θυμικής συγκίνησης, τα φάσματα του εντόπιου χώρου, τη φθορά και την απώλεια, την εισβολή του νέου και αγνώστου στοιχείου που έρχεται συμμέτοχο ή αντιμέτωπο, την οιονεί αποξένωση και απομάγευση του κόσμου της μνήμης.
Ο υγρός ουρανός επελαύνει σαν χρόνος πάνω στο ποίημα με όλο το συσσωρευμένο βάρος του. Μέχρι να γίνει αυτό υπέρμετρο ο ποιητής στα σκαλιά του ποιήματος αναμοχλεύει όλες τις σκοτεινές εσοχές. Αναζητά τις φωτεινές ρωγμές, ήτοι τα περάσματα που χαράχτηκαν κάποτε για να περνά και να ξαναπερνά από μέσα τους. Δηλαδή να συμπληρώνει και να τελειώνει το ποίημα μέσα σε μια βαθύπορη υγρασία.

Του Ηλία Κεφάλα