Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

«Σφυρίγματα των τραίνων που σε πηγαίνουν πιο μακριά απ’ τα τραίνα» (*)







του Βασίλη Λουλέ 
Σκηνοθέτη



Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Τρίκαλα, κοντά στον σταθμό των τραίνων. Εκεί ήταν και το σχολείο μου, δίπλα. Πήγαινα βόλτες με τους γονείς μου και τον μικρό μου αδελφό Παναγιώτη και βλέπαμε τα τραίνα να έρχονται και να φεύγουν. Μου άρεσαν τα χόρτα ανάμεσα στις ράγες. Μονή γραμμή, μία. Μέσ’ τη νύχτα άκουγα τα σφυρίγματα, μέσ’ τον ύπνο μου ταξίδευα. Από τότε.
Από τη Λάρισα των παιδικών μου χρόνων θυμάμαι εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’60 κάποιες μέρες που έμεινα στο σπίτι του θείου Κώστα, αδελφού της μάνας μου. Με τα ξαδέλφια μου τον Φόρη και τον Σάκη -μπορεί και με την Αγγέλα- να βαδίζουμε ανάμεσα στις ράγες επιστρέφοντας στο σπίτι. Εκεί προς το τέρμα Βόλου. Καλοκαίρι, μεσημέρι. Όλος το τόπος μια απέραντη αλάνα, χόρτα, ανοιχτωσιά. Περνούσαν τα τραίνα δίπλα μας και σφύριζαν δαιμονισμένα να φύγουμε. Ισορροπούσαμε πάνω στις ράγες. Σε τρεις διαφορετικές ράγες. Μεγάλος σταθμός η Λάρισα, κόμβος σιδηροδρομικός, ο καθένας μας είχε πάρει από μία γραμμή και πηγαίναμε. Ακόμα πηγαίνουμε.


Στα φοιτητικά μου χρόνια -κι αργότερα-, πολλά ταξίδια με τραίνο, φευγαλέοι έρωτες, δάκρυα, αποχωρισμοί («θα σε θυμάμαι για πάντα»), αναμονή, προσμονή και λαχτάρα, πακέτα τσιγάρα, ρεμβασμοί κι αγωνίες, κιθάρες, γλέντια και παρέες εφήμερες, ταξίδια κουβαλώντας μέσα μου απώλειες και πένθη, δάκρυα στο τζάμι κοιτώντας έξω. Ώρες και χιλιόμετρα ταξιδιών, ένα ταξίδι μέσα μου.
Κι άρχισα να κάνω ταινίες.
Αναλογίζομαι κάποια απ’ όσα αφηγήθηκαν στο ντοκιμαντέρ “Φιλιά εις τα παιδιά” οι πέντε “ήρωές” του, τα πέντε Εβραιόπουλα της Κατοχής που γλύτωσαν από το θάνατο κρυμμένα σε φιλόξενα χριστιανικά σπίτια:

επικοινωνιστε μαζι μας