Το
ψαροπούλι του παραδείσου ζούσε μόνο του σε μία μικρή λιμνούλα στον παράδεισο,
σαν αυτή που φαντάζεστε κοιτώντας τον πίνακα των Γιαν Μπρέγκελ και Πέτερ Πάουλ
Ρούμπεμς «ο Αδάμ και η Εύα στον παράδεισο». Ο Αδάμ και η Εύα το φρόντιζαν κάθε
μέρα μα όταν εκδιώχθηκαν κακήν-κακώς από τον παράδεισο, αυτό ήταν το μοναδικό όν
που τους ακολούθησε, σύμφωνα με τον Ενσί, τον αρχιερέα βασιλιά των Σουμερίων,
σέρνοντας μαζί και μία λωρίδα νερού για να κολυμπά μέσα της. Όταν το νερό
εξατμίστηκε, ο Θεός το λυπήθηκε και του έδωσε την ικανότητα να αναπνέει έξω από το
νερό, μετέτρεψε τα πτερύγια του σε φτερά και το έκανε αόρατο, ώστε να μην
κινδυνεύει από τα αρπακτικά που από την πρώτη στιγμή το περιεργαζόταν λόγω των
λεπιών που άστραφταν κι έδιναν στόχο.
Όταν
το ψαροπούλι διαπίστωσε ότι η επίγεια ζωή του Αδάμ και της Εύας ήταν εξόχως
βαρετή και δεν του προκαλούσε κανένα ενδιαφέρον, πήρε την αρχική του μορφή, γύρισε
πίσω στη λιμνούλα του στο παράδεισο, δεν άντεξε όμως τη μοναξιά και τη σιωπή
και πέθανε, αντίθετα, ο Αδάμ και η Εύα έφτασαν κακήν-κακώς μέχρι τα βαθιά γεράματα
αφού δήλωσαν έμπρακτα την μετάνοιά τους. Για το ψαροπούλι μόνο δύο στίχοι έμειναν
του κινέζου ποιητή Μαγκούσι Σέτσου: «Αόρατο ψάρι έξω από το νερό, στον
παράδεισο πήρε μορφή και πέθανε».
Του Γιάννη Πάσχου - Πηγή: hartismag.gr
