Στο
Βαλτινό, εκτός από την σημερινή κεντρική πλατεία της Γελαδαριάς, υπάρχει και η
πλατεία μπροστά στην εκκλησία. Παλαιότερα αυτή ήταν η κεντρική πλατεία του
χωριού καθώς όλες οι κοινωνικές υποδομές ήταν συγκεντρωμένες εκεί και ως εκ
τούτου και όλες οι κοινωνικές δραστηριότητες των κατοίκων γίνονταν εκεί.
Εκεί
υπήρχε ο ναός του Αγίου Αθανασίου, για την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων.
Εκεί ήταν και το πρώτο δημοτικό σχολείο το οποίο στεγάζονταν σε παρακείμενο
κτίριο της εκκλησίας. Εκεί ήταν το μοναδικό μπακάλικο του χωριού, το μπακάλικο
του Βασίλη Καραθανάση που αποτελούσε τόπο συναναστροφής, φρόντιζε για τις προμήθειες
και εξυπηρετούσε τις ανάγκες των νοικοκυριών.
Εκεί
ήταν το παλιό κοινοτικό γραφείο, για τις διοικητικές υπηρεσίες. Αυτό το γραφείο
αργότερα κατά τη δεκαετία του 1960, έγινε καφεπαντοπωλείο από τους αδελφούς
Ευάγγ. Καλαμπάκα. Ο μεγαλύτερος αδελφός ο Νίκος, το ονόμασε Καφέ-παντοπωλείο
«Τα χίλια δέντρα». Ο χώρος έσφυζε από βλάστηση: μια σειρά από πανύψηλους φτελιάδες
ξεκινούσε από τη μία άκρη και έφτανε ως την άλλη. Τα δέντρα ως φυσικά στοιχεία
του τόπου με τη μακροζωία και τη σκιερότητά τους αποτελούσαν σημείο αναφοράς
και τόπο συγκέντρωσης για τις διάφορες παρέες. Τα δέντρα αυτά μαζί με τα δέντρα
της Παναγίας και του λόγγου του Σιμή, εκτός από την ομορφιά, τη μεγαλοπρέπεια
και την επιβλητικότητά τους, είχαν και τη δική τους ιστορία: ήταν συνέχεια –
κατάλοιπα των δέντρων που αποτελούσαν τα δάση του Κόζιακα. Υπήρχε μια παράδοση
κι ένας άγραφος θρησκευτικός νόμος: «τα δέντρα αυτά δεν κάνει να τα κόψεις,
είναι του Αγίου της εκκλησίας, είναι βακούφικα». Τα δέντρα αυτά λοιπόν, μαζί με
τα πολλά πεύκα και τα κυπαρίσσια του οικοπέδου της εκκλησίας δημιουργούσαν ένα πανέμορφο
αλσύλλιο και μια μοναδική αλάνα για το παιχνίδι των μικρών παιδιών.
Από
εκεί διέρχονταν πρώτα ο κεντρικός δρόμος του χωριού. Στην άλλη γωνία της
πλατείας, διαγώνια από το Γραφείο, υπήρχε ένα από τα 4 κοινοτικά αρτεσιανά.
Εξυπηρετούσε όλη τη γειτονιά κι όλη την γύρω περιοχή καθώς και όλο τον κόσμο
στις εορταστικές εκδηλώσεις και στα σεργιάνια που γίνονταν μπροστά στην
εκκλησία.
Το
1967, με την υπόδειξη και καθοδήγηση της Xούντας η πλατεία της εκκλησίας
Βαλτινού ονομάστηκε «Πλατεία Στυλιανού Πατακού». Στην απόφαση υπ’ αριθμ. 26 του
1968, στα πρακτικά του Κοινοτικού Συμβουλίου, γίνεται η εξής αναφoρά για τις πλατείες του χωριού: ...«α) επί της πλατείας Γεωργίου
Παπαδοπούλου ως και πέριξ του χώρου ήτοι εις το παραχωρηθέν οικόπεδο προς το
Δημόσιον δια την κτιριακήν εγκαταστάσεως του Αγροτικού Κτηνιατρείου. β) Επί της
πλατείας Στυλιανού Πατακού έναντι της εκκλησίας Αγίου Αθανασίου»...
Το
2000 η πλατεία διαμορφώθηκε, εξωραΐστηκε και αποτέλεσε ένα πραγματικό στολίδι
για το χωριό μας. Οι κοινωνικές συνθήκες όμως διαμορφώθηκαν σύμφωνα με τις νέες
ανάγκες των κατοίκων και έτσι με την πάροδο του χρόνου το κέντρο του χωριού
μεταφέρθηκε στην σημερινή κεντρική πλατεία. Έμειναν όμως κάποιες φωτογραφίες να
μας θυμίζουν την αίγλη, το σφρίγος και την ομορφιά ενός τόπου που κάποτε έσφυζε
από ζωή.
Γιατί
η πλατεία της εκκλησίας είχε την προσωπικότητά της, είχε τα δικά της προσωπικά
στοιχεία και σήμερα έχει να σου διηγηθεί ιστορίες και να σου μαρτυρήσει πολλά,
μα πάνω απ’ όλα να σου εκμυστηρευτεί τα μυστικά των προγόνων.
